Wat is je favoriete tijd?

Laatst kwam er na mijn lezing “Meer SLOW, minder stress” een man naar mij toe die zei: “Jij hebt niets gezegd over tijd.”

De man was een uiterst gedreven -en wellicht succesvol uitbater- van een Italiaans restaurant, annex wijnbar, aan de Belgische kust. Hij slaapt amper vijf uur per nacht, heeft suikerziekte en bekende dat hij af en toe een glas teveel dronk. “Wat wil je, als je een wijnbar uitbaat” voegde hij er met een knipoog aan toe. Hij vond mijn verhaal interessant, maar...

“ik zou graag weten hoe ik een “doosje met tijd kan maken.”

De Paul McCartney in mijn persoonlijkheid zorgt ervoor dat ik in zo’n situatie altijd diplomatisch beleefd blijf, hoewel ik hem in alle eerlijkheid zou moeten zeggen dat zijn afgematte lichaam hem ooit de rekening zal presenteren. Dan zal hij wel tijd moeten maken, als het al niet de “final call” wordt, met de eeuwige rust als gevolg.

Hij is de buffer die alle schokken opvangt

Toch begrijp ik het dilemma van deze man, die al van zijn 17 jaar hard werkt. Het is zijn zaak, gebouwd met zijn zweet. En als een medewerker ziek is of een baaldag heeft, of als een groep gasten in zijn restaurant gezellig blijft natafelen met een glaasje grappa en daarbij de tijd uit het oog verliest, is hij altijd degene die een tandje moet bijsteken. 

Ik besef nu dat ik hem had moeten vragen of hij elke dag wel de tijd had om naar het WC te gaan. Dat hij op dezelfde manier elke dag tijd zou kunnen maken, al was het maar tien minuten, om naar het MC te gaan. MC: mental cleaning. Even de wilde, woeste geest tot rust laten komen. Door de ligging van zijn zaak kan hij daarvoor gebruik maken van een uniek, krachtig hulpmiddel: de zee.  Hij vertelde dat het gebeurde dat hij soms in geen zes maanden de zee zag.

Ik ben zeker dat, als ik de man een tovermiddel kon aanreiken om een extra uur per dag er bij te krijgen, hij binnen de kortste keren dat uur ijverig zou volproppen.

Drie soorten tijd

Als mens hebben we de keuze tussen activitijd en passivitijd (neen, dit is geen schrijffout). Onze cultuur, persoonlijkheid, opvoeding, levenservaring maakt dat wij vooral de activitijd als nuttige tijd beschouwen. Luiheid is tenslotte het oorkussen van de duivel, niet?

We MOETEN bezig zijn, want dat is de enige zekere weg naar succes 

en (zo hopen we) geluk. Human doings, geen human beings.

Terwijl de passivitijd net toelaat om de fundamenten van de activitijd te versterken. Passivitijd is geen verloren tijd. Net zo min als een koe niet continu graast, maar zich geregeld  neervlijt in het gras om te herkauwen. Hoe jij de balans tussen passivitijd en activitijd in je leven brengt is een kwestie van prioritijd. Dat betekent: tijd om af te wegen afwegen van wat echt waardevol is voor jou. Durven kijken naar wat schuilt onder de angst voor passietijd, de verslaafdheid aan activitijd.