De bende kwam samen zonder enig punt op de agenda.
Er was geen doel dat moest bereikt worden, er werden geen
Key Performance Indicators vooropgezet.
Iedereen begon met te zeggen: ik zie wel wat er op mij afkomt
vandaag.
Geen controle, geen krampachtig sturen of subtiel manipuleren.
Er was geen discussie, geen competitie, geen haantjesgedrag.
Geen scherpe woorden of verwijten. Geen snedige tweets. We staarden mekaar niet
aan met blikken vol vuur. We zaten zwijgzaam met gesloten ogen in een kring.
Er was geen dj, geen orkest, geen video-wall of lichtshow.
Geen alcohol of andere geestverruimende middelen.
Er was stilte. Niet de ijzige, koele stilte tussen mensen
die mekaar negeren of misprijzen, maar de Nobele Stilte tussen mensen die
mekaar dragen, mekaar verdragen, mekaar vertrouwen.
Björn gaf kort enkele wegwijzers mee die ons konden helpen
om de weg terug te vinden naar het Aardsparadijs, waar we onszelf hebben uit
verjaagd, onder meer door onze gevoelens van schuld. Schuld tegenover onszelf:
ik ben niet goed genoeg, ik ben geen goede vader, moeder, collega. Schuld
tegenover de anderen, de wereld.
Merk op, zei Björn, dat onder elk gevoel van schuld een oordeel schuilt: een oordeel over jezelf, de ander, de wereld. Kijk naar dat oordeel.
Merk op, zei Björn, dat onder elk gevoel van schuld een oordeel schuilt: een oordeel over jezelf, de ander, de wereld. Kijk naar dat oordeel.
"Accepteer was is
Laat gaan wat was
Omarm wat komt”
Terwijl we de rest van de dag zo zwijgend samenzaten in de vertrouwde
Stiltehoeve, voelde elk van ons hoe het veld van verbondenheid geleidelijk sterker
werd tussen ons, als een warme, voedende bron, een tedere vlam midden in onze
kring. Hoe we mekaar die dag hebben gesteund en gedragen, in Stilte.
Het was weer heerlijk vertoeven bij die bende sympathieke
rare snuiters.
