Een bacterie in mijn urinewegen heeft ervoor gezorgd dat ik de afgelopen dagen in het ziekenhuis heb doorgebracht. Niets ernstig, maar een goede medische opvolging was wenselijk.
Eens de koorts verdwenen en alle baxters verwijderd, ben ik op wandel gegaan in dit wondermooie, gloednieuwe ziekenhuis AZ Middelares in Gent. Wat zijn wij toch verwende luitjes, dacht ik zo. Ik heb even de tijd genomen om te zitten mediteren in de grote, ruime, luchtige inkomhal waar continu mensen, gezond en ziek, gejaagd of rustig, verdrietig of vrolijk, komen en gaan.
Ik heb mijn meditatie opgebouwd rond de drie stappen die Björn had aangereikt tijdens onze stilte dag van twee weken terug. Omdat de inkomhal mij onbewust deed denken aan de vertrekhal van een luchthaven, kwam bij mij het beeld op van een vliegtuigspotter, die plaats neemt op een verhoogd platform aan de rand van de luchthaven.
Oogjes toe, landen in mijn lichaam
en dan de innerlijke verrekijker richten in drie stappen.
Stap 1:
Het met een open, nieuwsgierige blik kijken naar de gedachten en gevoelens als aankomende of vertrekkende vliegtuigen op de landings- en startbaan in mijn hoofd. Ze bevatten verschillende ladingen: verlangens, afkeer, herinneringen. Ik herken en benoem ze zoals een vliegtuigspotter de luchtvaartmaatschappij en het type vliegtuig benoemt. Ik vraag me niet af waar ze vandaan komen of waarheen ze gaan. Ik neem de vliegtuigen waar, maar ik vlieg er niet in mee. Als er even geen vliegtuigen komen neem ik gewoon het lawaai waar van de stappen en de stemmen in de inkomhal, of het rijzen en dalen van mijn adem.
Stap 2:
Het inzien dat het komen en gaan van vliegtuigen continu verandert, niets is blijvend. Heel vaak zijn het dezelfde vliegtuigen die terugkeren en dan zeg ik : ”Hey, ben je daar weer, ik herken je nog van de vorige keer.” Maar ook die vliegtuigen gaan weer weg.
Stap 3:
Het inzien hoe onbeheersbaar dit alles is. Ik heb geen greep op wanneer of hoeveel of welke vliegtuigen komen. Ik heb enkel greep op hoe ik ernaar kijk: met een open, nieuwsgierige blik en vooral met aandacht voor de immense ruimte rond en boven de vliegtuigen.
En dan kwam er plots, zoals heel vaak wanneer ik mediteer, vanuit het niets een vliegtuig-met-een-plan voorbij: waarom hier niet eens een aantal uren in stilte komen zitten met een aantal mensen, passanten, patiënten, artsen, verpleegkundigen…gewoon samen in al die drukte even verstillen. Misschien kunnen we zo enkele mensen laten proeven van de kracht van verstilling en verbondenheid in tijden van onrust en onzekerheid.
Zou jij meedoen aan zo’n initiatief? Zo ja, laat hier een bericht na of contacteer mij op erik@vanvooren.be
