Mijn Neil Armstrong moment

Wie kent niet de historische woorden die Neil Armstrong (voor de jongeren: niet te verwarren met Lance Armstrong) uitsprak toen hij als eerste mens voet op de maan zette?


Ik ga je wat bekennen: ik organiseer regelmatig 's morgens mijn Neil Armstrong moment.

Dat gaat zo:
- Bij het ontwaken voel ik bij mezelf welke stemming er overheest: rust of onrust, blijheid of weerzin, of gewoon niets speciaal? Ik benoem in mijn gedachten de aanwezige stemming, begroet haar, neem er kennis van zonder er dieper op in te gaan. En als er toch gedachten opduiken in de zin van "bah" of "beuh", dan neem ik er kennis van, maar ik ga nu even niet met ze mee. Ik blijf nog enkele tellen in bed.

- Ik breng dan mijn aandacht naar mijn liggend lichaam, voel de contactpunten met het bed en het donsdeken, voel de warmte, voel soms de lichte pijn in mijn heup of rug.

- En dan komt mijn Neil Armstorng moment: ik laat mijn benen heel bewust uit het bed zakken, voel hoe mijn rug zich recht en wanneer mijn voeten de vloer raken ben ik me met mijn hele lichaam dankbaar bewust dat dit mijn eerste stap is in een nieuwe dag.

"Met deze kleine stap begint een nieuwe, verse en misschien wel verrassende dag." 

Neuspeuteren in de file.

Is het je ook al overkomen: terwijl je lijdzaam aanschuift in de file op de snelweg, zit je achteloos wat in je neus te peuteren. Op het moment dat je tevreden de buit op het topje van je wijsvinger zit te bewonderen, merk je vanuit je ooghoeken dat de persoon in de auto naast je naar je zit te kijken. Herken je de gedachten die op zo'n moment door je hoofd schieten? En hoe je hele lichaam daarop reageert?

Is dat geen mooi voorbeeld van wat het effect is van het observeren. Beiden ervaren een verandering: zowel de observator (de persoon in de auto naast je, die je misschien een viespeuk vindt of die lacht om de verbaasde blik op je gezicht) als de geobserveerde (in casu: je gedachten, emoties en andere lichamelijke reacties)

Observeren is dus geen "neutrale" daad. 

Dat weten we uit de kwantum fysica: licht gedraagt zich ofwel als een partikel of als een golf, afhankelijk van hoe je er naar kijkt. De observator heeft dus invloed op het geobserveerde.

Zo ook bij mindfulness: de simpele daad van het observeren, zonder te oordelen of zonder de situatie te willen veranderen, zorgt er voor dat het geobserveerde (het verdriet, de stemming, de twijfel, de boosheid...) verandert.

Is dat het mirakel van mindfulness?

De magie na de overgave, waar Jan Bossuyt in zijn eerste boek zo openhartig over getuigt?

Eens je dit hebt ervaren, begin je iets beter te begrijpen wat mindfdulness met je doet. Wij mensen hebben het vaak moeilijk, vanuit onze dadendrang,  om minzaam, in volle overgave en aanvaarding iets te observeren. Aanvaarden lijkt op zwakte, op vaandelvlucht, een passieve daad van machteloosheid.

Terwijl net in die daad de kern schuilt van de duurzame verandering. De kern van de transformatie, waar we onbewust zo naar op zoek zijn.

Laat mij me rust!

Privacy is een hot issue. De leukste definitie hoorde ik ooit van een Franstalige collega: "le droit que l'on me foute la paix."

Precies om die lieve "vrede" te behouden ben ik best bereid om meer van mijn voorkeuren (privacy?) prijs te geven aan commerciële bedrijven, in de hoop dat ze er ook rekening zullen mee houden.

En dan heb ik het niet enkel over Feestboek, waar ik toch al karig ben met wat ik publiceer.

Zo mag mijn krant gerust alle sportpagina's schrappen. Sport interesseert mij nu eenmaal niet. (Ja, zo'n mensen bestaan, zelfs in een land waar men ook in mijn naam beweert dat "IEDEREEN Duivel is".) Een besparing van 5 blz x 6 dagen x 52 weken = 1.560 bladzijden papier, enkel al in mijn geval. Misschien zijn er bij de lezers van mijn krant nog minstens 1.000 anderen met dezelfde voorkeur? Een besparing van  1.560.000 bladzijden. Dat tikt aardig aan, niet?

's Woendags als ik Knack bevrijd uit zijn plastic folie voel ik me als een gans die gedwongen gevoederd wordt: Focus, Weekend, Mo, Mode bijlage, Ik ga bouwen....: stapels papier over onderwerpen die mij werkelijk koud laten. Maar ik wordt wel vrolijk meegeteld in de oplagecijfers die Roularta gebruikt om de adverteerders te lijmen.

Idem met de mode- en interieur en andere 'glossy' bijlagen bij mijn weekendkrant. Ik waag me niet aan een berekening hoeveel bomen hier zouden kunnen gespaard worden.

Al dit gedwongen leesvoer blijft wellicht bij veel mensen op hun FOMO lever liggen in de vorm van een gevoel van onrust (fear of missing out): dit moet ik nog lezen, en die film moet ik nog zien, die tentoonstelling moet ik nog bezoeken, en dat interview heb ik gemist...

Ben ik echt de enige die zo denkt? Indien niet, is het dan geen tijd om een #laatmijmetrust beweging op gang te trekken? Ik doe mee.

Een simpele liefdesmantra

Met Valentijn voor de deur is er geen ontkomen aan.

Overal wordt de romantische liefde aangeprezen, liefst met materiële dingen zoals: Valentijn Shopping in Knokke-Heist!!! (Tegen mijn natuur in gebruik ik deze keer extra veel uitroepingstekens, omdat ze  beleefder mijn gevoelens uitdrukken.)

Vorige week keek ik naar een video van een masterclass met Thich Nhat Hanh.
Daarin zei hij: om je liefde uit te drukken bestaat er een mooie mantra.
"Darling, I am here for you."

Liefdevolle aandacht: het eenvoudigste en mooiste geschenk dat we kunnen geven aan een andere mens. In het energieveld van de aandacht wordt onze verbondenheid tastbaar.

Toen ik met Valentijn in het ziekenhuis lag na een hartoperatie gaf ik een kaartje aan mijn vrouw. De exacte tekst heb ik niet meer, maar het was in de stijl van:

mijn lieve schat
ik heb maar een geschenk voor jou
ik wil er de komende jaren zijn, zijn voor jou, zijn met jou

je zijndert.

PS Thich Nhat Hanh ligt momenteel in een ziekenhuis in Bordeaux, na een zware hersenbloeding.

Mijn autosleutel verloren

Ik stond die avond voorovergebogen onder een lantaarnpaal toen een toevallige voorbijganger mij aansprak. "Zoekt u iets, meneer," vroeg hij vriendelijk.

"Ja, ik zoek mijn autosleutel", antwoordde ik bedrukt.
En van een oude Febiac-sticker heb ik geleerd dat 'mijn auto mijn vrijheid is.' Dus: ik zoek eigenlijk de sleutel naar mijn vrijheid.

"Ik zal je even helpen zoeken," zei de vreemdeling.
Nadat we ruim een kwartier allebei met onze neus en ogen naar de grond gericht hadden gezocht, vroeg de voorbijganger: "Weet jij nog precies waar je je sleutel verloren bent?"
"Ja," zei ik  schaapachtig, "ginder verderop."
"Waarom zoek je dan hier, als je hem ginder verloren bent?"
"Hier is meer licht!"

Nu ik het pad van marketing professor verlaten heb, ben ik ook op zoek. En ik dacht dat mijn sleutel verderop in de duisternis van de toekomst lag. Tot ik besef dat ik de sleutel van mijn vrijheid nooit kwijt ben geweest. Hij heb hem al de hele tijd bij mij. Door geduldig te oefenen en te wachten tot het ochtendlicht het duister verdreef, heb ik de sleutel herontdekt. Zo ben losgekomen van de onzichtbare ketting die mij gekluisterd hield aan het veilige licht mijn lantaarnpaal
.

Hitsige tijden?

Heb jij ook het gevoel dat wij in hitsige tijden leven?

De hitsigheid van de religie in het islam fundamentalisme?
De hitsigheid van het liefdesspel in 50 tinten grijs?
De hitsigheid van de sport in het voetbal vandalisme?
De hitsigheid van de muziek in I Love Techno of Tomorrowland?
De hitsigheid van de politici in het voortdurende gekibbel?
De hitsigheid van de jeugd in het comadrinken?
De hitsigheid van de communicatie in de altijd aanwezige sociale media?
De hitsigheid van het verkeer in de verkeersagressie?
De hitsigheid van de geldwolven met genummerde bankrekeningen?

En dat zijn maar mijn indrukken van de afgelopen week.

Wetenschappers maken vlieg hitsig met laserstralen

was het onderschrift bij deze foto

Waarom is onze samenleving zo hitsig? 

Zeer vurig, heftig, wulps, heet... van dieren en mensen.
Zo omschrijft Van Daele hitsig.

Van dieren en mensen.
Hitsigheid is dus een eeuwenoude oerreflex.

Hoe komt het dat die hitsigheid blijft opduiken in een "beschaafde" samenleving?

Omdat wij nog altijd niet geleerd hebben om bewust-te-zijn? Omdat wij nog teveel human doings zijn en te weinig human beings? Het omschakelen van doen naar zijn, van automatisch naar bewust gaat ons niet goed af. Het vraagt dan ook enige inspanning, de wilskracht om het te oefenen. En oefenen vraagt tijd. Tijd die we onszelf niet gunnen, omdat we weer hitsig hollen naar het volgende berichtje, het volgende feestje, de volgende wedstrijd, het volgende drankje...
Met chronische vermoeidheid en slaaptekort tot gevolg?

SLOW down.

Terwijl ik deze woorden tik, hoor ik plots in mijn hoofd Paul Simon en Art Garfunkel zingen.
Ik heb meteen de switch gemaakt van mijn word programma naar iTunes, de switch van doen (typen) naar zijn en luisteren, met gesloten ogen...

Gewoon één minuut en vijftig seconden zijn en luisteren, meer niet.

Slow down, you move too fastYou got to make the morning lastJust kicking down the cobblestonesLooking for fun and feeling groovyBa da da da da da da, feeling groovy

Hello lamppost, what'cha knowingI've come to watch your flowers growin'Ain't cha got no rhymes for me?Doo-it in doo doo, feeling groovyBa da da da da da da, feeling groovy

I got no deeds to doNo promises to keepI'm dappled and drowsy and ready to sleepLet the morning time drop all its petals on meLife I love you, all is groovy

Leren koken zonder keuken?

Leren SLOW'en is niet bedoeld je brein vol te proppen met nog meer kennis van allerlei feiten.  Om nog meer te weten.  Zo van: SLOW'en: dat ken ik. Net zoals ik  de vijf componenten van het EQ ken.

SLOW'en is bedoeld om je inzicht te verdiepen. Om de doorstroming (de flow) van prikkels, gedachten en emoties te voelen en te zien, als een brug naar meer vrijheid en onbevangenheid. Het hele proces staat in functie van de laatste stap: handelen met Wijsheid.

Leren SLOW'en lukt niet door enkel boeken te lezen of lezingen te volgen. SLOW'en zonder regelmatig tijd te nemen om formeel te oefenen is als een kookcursus volgen en denken dat je een ervaren keukenchef bent nadat je het het recept gelezen hebt en van buiten kent. Dat je het gerecht dan perfect kan maken en dat je zelfs weet hoe het smaakt. Zonder ooit in de keuken te komen.

Om SLOW'en daadwerkelijk te integeren in je leven moet je in de hitte van de keuken gaan staan, het vuur aanwakkeren, roeren in potten en pannen, ingrediënten doseren en vooral geduldig proeven, proeven, proeven. SLOW'en is simpel, het toepassen is niet eenvoudig.

De camper, de auto en de dood

Linda en ik zijn het nieuwe jaar begonnen met een grondige herschikking van onze transportmiddelen. Na verschillende jaren kwijlend rondlopen op Mobicar de jaarlijkse beurs voor campers en caravans, na acht jaar zwerven met onze compacte Viano Marco Polo campeerwagen en na een testvakantie vorig jaar met een gehuurde "volwaardige" camper hebben we een besluit genomen: we ruilen de Marco Polo na acht jaar en 230.000 km trouwe dienst in voor een Benimar Tessoro 485 ( te bewonderen op youtube, voor de nieuwsgierige geesten).

Vaarwel Marco Polo
De Viano heeft amper 1 dag op Kapaza gestaan en was al verkocht. Aan Rolf en Jenny, een gezellig paar Nederlanders, die in het Belgische Eksel wonen en die houden van fotografie en wandelvakanties in het hoge Noorden. De Marco Polo is bij hen in goede handen. De stevige zescylinder motor met automatische versnelling en 204 pk kan hen wellicht nog 200.000 km trouw dienen.

Omdat de Marco Polo ook dienst deed als mijn dagelijkse auto ( wat moeilijker kan met een camper van meer dan 7 meter lang en 2,80 meter hoog) moet ik nu dus ook een andere auto aanschaffen.
Omdat auto's mij nauwelijks interesseren heb ik geen idee van wat er zoal te krijgn is vandaag. Dus maar een zestal autodealers afgeschuimd. Ik had telkens vier vragen: ik wil een automaat ( na 15 jaar comfort van een automatische versnellingsbak lach ik meewarig met hen die denken dat een handgeschakelde auto " sportiever" rijdt: gewoon het zoveelste bewijs van de angst voor verandering en de illususie van meer controle?), ik wil een hoge instap ( omwille van mijn kwetsbare rug), vijf deuren ( om makkelijk de kleinkinderen en hun spullen te vervoeren) en een relatief compacte auto. (Dat laatste is inderdaad relatief, want als je acht jaar met een Viano hebt gereden is zowat elke auto compact.) Onze keuze viel op een Kia Venga. Stockmodel. Leverbaar binnen 14 dagen.
Voor de levering van de camper moeten we wachten tot begin april.

Welkom verlangen
Deze uiterst lange inleiding om de context te begrijpen waar mijn gedachten naartoe dwalen tijdens het mediteren.

De overheersende emotie is dan verlangen. Wat is dat verlangen? De behoefte aan een nieuwe ervaring? Dus de behoefte aan nieuw verhaal? Een verhaal dat zich opstapelt bij al de vorige verhalen van de dingen, gebeurtenissen, ontmoetingen waar ik ooit heb naar verlangd.  Die eens warme verlangens van vroeger zijn nu gekoeld en gestold, als een extra laag lava op de onblusbare vulkaan van mijn verlangens. Wat schuilt er in de kern van die vulkaan? Een behoefte aan verandering? Ik weet het niet en ik bekijk het met open nieuwsgierigheid. 'Mediteren is niet het ophouden van het denken, wel het ophouden van het weten,' las ik ooit.

Ongeduld als onderstroom?
Onder dat verlangen schuilt ook een zeker ongeduld, een vrij aanwezige emotie in mijn leven. Waar ik me als actieve mediterende ook steeds meer van bewust ben. Ongeduld als de auto voor mij enkele seconden aarzelt nadat het licht op groen is gesprongen. Ongeduld bij het wachten op de lift. Ongeduld als een gesprekspartner een te lange omweg maakt om tot de kern te komen.
Ongeduld heeft te maken met het gevoel dat het verstrijken van de tijd op mij heeft. De tijd tikt meedogenloos verder, aan zijn eigen rechtlijnig tempo. De tijd heeft mij niet nodig. Ik heb de tijd nodig, als een soort position check: waar sta ik nu? hoeveel heb ik al afgelegd? hoeveel moet ik nog afleggen?

De kern van de vulkaan
Tot ik plots besef dat dit verlangen, dit ongeduld de rusteloze energie is die mij stuwt naar een tijdstip dat vast en zeker weer dichter ligt bij het moment van mijn dood.  Dat besef van mijn eindigheid, doet me inzien hoe goed het is in het hier en nu, waar de verhalen van mijn verlangen nog niet gestold zijn, maar veranderlijk en boetseerbaar.
Misschien komt er een moment dat ik zal zien wat er in de kern van mijn vulkaan van verlangen schuilt?