Neuspeuteren in de file.

Is het je ook al overkomen: terwijl je lijdzaam aanschuift in de file op de snelweg, zit je achteloos wat in je neus te peuteren. Op het moment dat je tevreden de buit op het topje van je wijsvinger zit te bewonderen, merk je vanuit je ooghoeken dat de persoon in de auto naast je naar je zit te kijken. Herken je de gedachten die op zo'n moment door je hoofd schieten? En hoe je hele lichaam daarop reageert?

Is dat geen mooi voorbeeld van wat het effect is van het observeren. Beiden ervaren een verandering: zowel de observator (de persoon in de auto naast je, die je misschien een viespeuk vindt of die lacht om de verbaasde blik op je gezicht) als de geobserveerde (in casu: je gedachten, emoties en andere lichamelijke reacties)

Observeren is dus geen "neutrale" daad. 

Dat weten we uit de kwantum fysica: licht gedraagt zich ofwel als een partikel of als een golf, afhankelijk van hoe je er naar kijkt. De observator heeft dus invloed op het geobserveerde.

Zo ook bij mindfulness: de simpele daad van het observeren, zonder te oordelen of zonder de situatie te willen veranderen, zorgt er voor dat het geobserveerde (het verdriet, de stemming, de twijfel, de boosheid...) verandert.

Is dat het mirakel van mindfulness?

De magie na de overgave, waar Jan Bossuyt in zijn eerste boek zo openhartig over getuigt?

Eens je dit hebt ervaren, begin je iets beter te begrijpen wat mindfdulness met je doet. Wij mensen hebben het vaak moeilijk, vanuit onze dadendrang,  om minzaam, in volle overgave en aanvaarding iets te observeren. Aanvaarden lijkt op zwakte, op vaandelvlucht, een passieve daad van machteloosheid.

Terwijl net in die daad de kern schuilt van de duurzame verandering. De kern van de transformatie, waar we onbewust zo naar op zoek zijn.