Ik stond die avond voorovergebogen onder een lantaarnpaal toen een toevallige voorbijganger mij aansprak. "Zoekt u iets, meneer," vroeg hij vriendelijk.
"Ja, ik zoek mijn autosleutel", antwoordde ik bedrukt.
En van een oude Febiac-sticker heb ik geleerd dat 'mijn auto mijn vrijheid is.' Dus: ik zoek eigenlijk de sleutel naar mijn vrijheid.
"Ik zal je even helpen zoeken," zei de vreemdeling.
Nadat we ruim een kwartier allebei met onze neus en ogen naar de grond gericht hadden gezocht, vroeg de voorbijganger: "Weet jij nog precies waar je je sleutel verloren bent?"
"Ja," zei ik schaapachtig, "ginder verderop."
"Waarom zoek je dan hier, als je hem ginder verloren bent?"
"Hier is meer licht!"
Nu ik het pad van marketing professor verlaten heb, ben ik ook op zoek. En ik dacht dat mijn sleutel verderop in de duisternis van de toekomst lag. Tot ik besef dat ik de sleutel van mijn vrijheid nooit kwijt ben geweest. Hij heb hem al de hele tijd bij mij. Door geduldig te oefenen en te wachten tot het ochtendlicht het duister verdreef, heb ik de sleutel herontdekt. Zo ben losgekomen van de onzichtbare ketting die mij gekluisterd hield aan het veilige licht mijn lantaarnpaal
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten