Struikelende zoekers?

Wat gaat er om in je geest als je op het eind van een chaotische dag als 22 maart in stilte gaat zitten?

Verdriet voor de onmenselijke pijn van de nabestaanden en de gekwetsten.

Verdriet en onbegrip voor wat mensen mensen kunnen aandoen.

En dan was ik enkel getuige vanop een veilige afstand, via radioberichten, tweets en televisiebeelden. Hoe beklemmend moet de pijn, de wanhoop en de woede niet zijn voor zij die er echt bij betrokken zijn?

Mens zijn?

Wellicht zijn er twee dingen die ons mensen van de meeste andere dieren onderscheiden: de goede vaardigheid om ons bewust te zijn van de gedachten, de emoties en het gedrag van onszelf en de anderen, en de kwaadaardige vaardigheid om er bewust een wellustig genoegen in te scheppen om de meest gruwelijke lichamelijke en psychologische pijn te veroorzaken bij de anderen.

Mededogen

Op zo’n moment is Tonglen misschien een zinvolle meditatie oefening?

Bij Tonglen adem je de pijn en het lijden van de anderen in en adem je mededogen en liefdevolle aandacht voor de anderen uit.

Verrast

Toen ik die oefening deed, was ik verrast toen mijn gedachten niet enkel uitgingen naar de honderden slachtoffers, maar toen plots ook de daders, hun moeders en vaders in mijn geest verschenen. Aanvankelijk voelde ik weerstand, tot geleidelijk de boodschap in mijn hoofd en mijn hart, ongepland van toon veranderde.

Struikelen

Bij het inademen voelde ik mededogen voor de struikelende zoeker die hier op dit stoeltje zit. Ik bedoel het goed, maar struikel soms over mijn onhandigheid, mijn onwetendheid, mijn onvolmaaktheid. Met verdriet, onbegrip en boosheid tot gevolg.

Bij het uitademen besefte ik dat ook de daders struikelende zoekers zijn, misleid door boosaardige gidsen, afgegleden op de morele ladder, overtuigd dat ze DE waarheid gevonden hebben.

Hopen

Ik hoop dat ik altijd een struikelende zoeker zal blijven en vrees de dag dat ik denk DE waarheid gevonden te hebben. Want wie denkt gevonden te hebben stopt met zoeken en wordt blind.

Toepassen

Ik neem mee voor om bij een moeilijke confrontatie met een gezinslid, vriend, collega of onbekende bij het inademen begripvol in gedachten te fluisteren: “Ik ben een struikelende zoeker”, en bij het uitademen de andere aan te kijken terwijl ik begripvol en zacht in gedachten fluister: “Jij bent een struikelende zoeker.”

Ik was in de zevende hemel

De prille, heerlijke lentezon nodigde me deze morgen uit voor een staande meditatie buiten in de tuin.

Ik start nooit een meditatie met het doel om te ontspannen, of een bijzonder gevoel te ervaren of om inspiratie te hebben voor een tekst. Ik start met de intentie om mij zo volledig mogelijk open te stellen voor het voelen van de ervaring van het moment. En zo werd ik mij stap voor stap bewust dat ik in dit  moment zeven dimensies kon ervaren. En uit dit doelloos bewustzijn is deze tekst geboren.

Aarde

Ten eerste was er het voelen van mijn beide voeten op de grond, gedragen door de aarde die er met haar moederlijke zwaartekracht voor zorgt dat ik niet weggeslingerd word in de ruimte.  Want hoewel ik het niet voel, weet ik dat de aarde niet alleen rond haar as draait, maar ook met een duizelingwekkende snelheid rond de zon roteert en dat de Melkweg waar de aarde deel van uitmaakt  eveneens rond haar as draait in een universum dat steeds verder uitdijt. (Na mijn meditatie heb ik de snelheden even opgezocht. Zet je schrap, want het zijn cijfers die je normaal gezien zouden moeten doen duizelen. Rotatiesnelheid ter hoogte van België: 1.000 km per uur; rotatiesnelheid rond de zon: 107.000 km per uur of 30 km per seconde; rotatiesnelheid van de Melkweg: 995.000 km per uur.  En ik maar denken dat ik hier stilsta. Waaruit blijkt dat de werkelijkheid veel rijker is dan ik met mijn zintuigen kan bevatten).

Zon

Ten tweede voelde ik aan de voorkant van mijn lichaam de tintelende, deugddoende warmte van de opkomende zon in het Oosten. Mijn nietige aardse lichaam staat in contact met een overweldigend hemellichaam dat letterlijk barst van de energie.

Wind

Ten derde voelde ik de koelte van de Noordoosten wind op mijn rug. Onzichtbaar en toch tastbaar. Welke lange weg heeft  die wind al afgelegd voor hij mijn lichaam beroert? Hoeveel landen en grenzen heeft hij overschreden om mij te bereiken?

Vogels

Ten vierde hoorde ik aan mijn linkerzijde het vrolijke gekwetter van de vogels en het koeren van de duiven in het bosje. Is hun melodie niet rijker en vooral authentieker dan veel van het gekwetter op Twitter?

Auto’s

Ten vijfde hoorde ik aan mijn rechterzijde het gezoem van de auto’s op de ringweg een eindje verderop. Mensen onderweg naar andere mensen. Met welk gemoed, met welke verwachtingen zitten zij in hun auto? Welke gesprekken voeren zij?

Hemel

Ten zesde was ik me bewust van de open, heldere, staalblauwe hemel boven mij. Eindeloos hoog en wijd.

Verbondenheid

Ten zevende was ik me bewust van de rijkdom van het voelen van al die sensaties in mijn lichaam. Ik voelde de verbondenheid met de aarde, de wind, de vogels, de auto’s, de hemel. Is dat niet de rijkdom van het leven?

Een nieuw begin

Dinsdag 8 maart

Ik zit op mijn kniestoel in mijn meditatiekamer en besef dat dit de laatste avond is samen met mijn pacemaker. Na acht jaar trouwe dienst, 70 keer per minuut, 24u op 24u, 7 dagen op 7 is de batterij bijna uitgeput. Hoogste tijd om te vervangen. Ik ben wat men noemt pacemaker dependent. Omdat mijn voorkamers al sinds 1996 chronisch fibrilleren heeft Pedro Brugada op 12 september 2001 –jawel, de dag na 9/11- de elektrische hoofdleiding in mijn hart doorgebrand. Een his-ablatie in het vakjargon. Sinds die dag ben ik een Duracell konijntje. Dit wordt mijn derde batterij.

Tijdens het zitten in de stilte, werd ik overweldigd door een gevoel van dankbaarheid, niet zozeer voor dat digitale wonderding, maar voor de mensen die het destijds hebben bedacht, geproduceerd, verkocht, getransporteerd, geplaatst … Wellicht een netwerk van ettelijke tientallen mensen. Zij hebben mijn tweede leven mogelijk gemaakt, waardoor ik niet meer gehinderd word door de beklemmende ritmestoornissen van de voorgaande jaren. Ik stuur een warm gevoel van liefdevolle vriendelijkheid naar hen allen.

Woensdag 9 maart
Normaal zou ik nu met de Metanoia Mindfulness Fellows de dag in stilte doorbrengen in de Stiltehoeve. Maar het leven trekt zich niet veel aan van onze plannen.

Ik ben op weg naar het OLV Ziekenhuis in Aalst. Door de rood-roze gloed van de opkomende zon lijkt het wel of er aan de hemel in het oosten een vreugdevuur ontstoken werd. Het is vandaag de negende, ik ben geboren in de negende maand, mijn his-ablatie gebeurde in de negende maand. Ik zou bijna -zoals John Lennon- geloven dat “number nine” mijn geluksgetal is. Net nu hoor ik op de radio dat sir George Martin overleden is.

“See you at the other side” zeg ik hoopvol tegen de anesthesist. Boem, alle licht is uit. Weg bewustzijn.

Ontwaken, vreemde stemmen, irritante tube in de keel, walgelijke smaak van chemische stoffen in de mond, gevoel dat de snijwonde tegentrekt. Dorst.

“Wakker worden, meneer Van Vooren, ’t is voorbij”, zegt de zorgzame verpleegster op de ontwaakkamer.

Het is niet voorbij, denk ik, dit is een nieuw begin.

Ik neem me voor om voortaan elke morgen met deze woorden te starten: “Dit is een nieuw begin.”