Privacy is een hot issue. De leukste definitie hoorde ik ooit van een Franstalige collega: "le droit que l'on me foute la paix."
Precies om die lieve "vrede" te behouden ben ik best bereid om meer van mijn voorkeuren (privacy?) prijs te geven aan commerciële bedrijven, in de hoop dat ze er ook rekening zullen mee houden.
En dan heb ik het niet enkel over Feestboek, waar ik toch al karig ben met wat ik publiceer.
Zo mag mijn krant gerust alle sportpagina's schrappen. Sport interesseert mij nu eenmaal niet. (Ja, zo'n mensen bestaan, zelfs in een land waar men ook in mijn naam beweert dat "IEDEREEN Duivel is".) Een besparing van 5 blz x 6 dagen x 52 weken = 1.560 bladzijden papier, enkel al in mijn geval. Misschien zijn er bij de lezers van mijn krant nog minstens 1.000 anderen met dezelfde voorkeur? Een besparing van 1.560.000 bladzijden. Dat tikt aardig aan, niet?
's Woendags als ik Knack bevrijd uit zijn plastic folie voel ik me als een gans die gedwongen gevoederd wordt: Focus, Weekend, Mo, Mode bijlage, Ik ga bouwen....: stapels papier over onderwerpen die mij werkelijk koud laten. Maar ik wordt wel vrolijk meegeteld in de oplagecijfers die Roularta gebruikt om de adverteerders te lijmen.
Idem met de mode- en interieur en andere 'glossy' bijlagen bij mijn weekendkrant. Ik waag me niet aan een berekening hoeveel bomen hier zouden kunnen gespaard worden.
Al dit gedwongen leesvoer blijft wellicht bij veel mensen op hun FOMO lever liggen in de vorm van een gevoel van onrust (fear of missing out): dit moet ik nog lezen, en die film moet ik nog zien, die tentoonstelling moet ik nog bezoeken, en dat interview heb ik gemist...
Ben ik echt de enige die zo denkt? Indien niet, is het dan geen tijd om een #laatmijmetrust beweging op gang te trekken? Ik doe mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten