Yep. Het is me weer gelukt: ik heb nog maar
eens een letterwoord verzonnen.
RAS werd geboren rond 7u30 op woensdagmorgen 4
april, in de Stiltehoeve Metanoia tijdens de eerste zitmeditatie van onze zeswekelijkse
stiltedag. Zoals gewoonlijk luisterden we alle zeven met gesloten ogen zeer
mindful naar Björn die met zijn warme stem de context van de dag schetste. Het
zou een dag worden waarin we in stilte ruimte zouden maken voor aandacht en
mededogen.
Zijn dat niet net de drie immateriële zaken die
in onze westerse wereld bijzonder schaars –en dus kostbaar- geworden zijn? De R
van ruimte om te ademen, ruimte ook in onze aan obesitas lijdende agenda; de A
van Aandacht voor wat echt belangrijk is -en niet de versnipperde confetti
aandacht voor die schijnbaar dringende zaken die elke dag tweetsgewijze op ons
afgevuurd worden- en de S van stilte en de bijhorende verdieping, in een wereld
vol onophoudelijk achtergrondlawaai.
Net dit RAS-tekort maakt dat er hier in het
Westen, steeds meer mensen onderuit gaan
waardoor ze zich lusteloos onderdompelen in de ondragelijke, breinloze lichtheid
van ‘the Sky is the limit’ of ‘Hallo televisie’. En de als rampverhalen
verpakte luxeproblemen van vakantiegangers die 48 uur op een luchthaven hebben
vastgezeten.
Alle deelnemers aan deze dag in stilte hadden
een vitrinekast vol mogelijke excuses om er niet bij te zijn. Druk, druk, druk,
weet je wel. Toch gaven we present voor wat Björn met een knipoog de “Nikse doendag” noemt. Terwijl sommigen van
ons uit hun vorige ervaring wisten dat het “Nikse doen” een bijzonder
inspannende en met momenten zelfs pijnlijke ervaring zou worden. Net daardoor
was de tevredenheid op het einde van de dag des te groter. De Ruimte, de milde
Aandacht en de Stilte hadden hun werk gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten