Getatoeëerde bullebakken zijn onze helden

Dat is tenminste, naar mijn gevoel, de bijzonder trieste conclusie als ik vandaag de media bekijk.

Een hysterische Ibrahimovic, een arrogante Jeremy Clarckson en een “fucking’ tierende Sergio Herman. Zijn dit echt onze rolmodellen als we over “succesvolle mensen” spreken? Ik zou er in één adem ook een leeghoofdig programma als “The sky is the limit” kunnen bijhalen. Hoewel dat laatste eerder een bewijs is van wat Einstein ooit zei: “Enkel het heelal en de domheid zijn oneindig. Alhoewel: van dat eerste ben ik niet zo zeker.”

Is dit een brug te ver?

Wellicht spring ik vele bruggen te ver als ik durf te veronderstellen dat er een verband is tussen de hitsige stunts van Jeremy Clarckson in Top Gear en de straatracende jongeren in Antwerpen die een bejaard koppel op weg naar de kerk (o ironie) meedogenloos naar hun Schepper katapulteren?

Wellicht is het vele bruggen te ver als ik durf te veronderstellen dat er een verband is tussen het extreme pestgedrag op school of de werkvloer en de manier waarop Sir Sergio de slaven in zijn keuken afblaft? Relax, Sergio, het gaat maar om een bordje eten, geen hersenchirurgie. Wellicht blaft hij zijn slaven af omdat hij zelf weer in dienst staat van de verwaande foodies (en selfies) die zich in Oud Sluis of in The Jane even jurylid wanen in “Komen eten” of “Topchefs”.

Ik voel mededogen

Ja, ik voel mededogen als ik lees dat Sergio zegt dat “Een paar minuten geluk per dag al heel wat is”. Dan begrijp ik zijn woede en frustratie wat beter. Ik zou wel graag zijn definitie van geluk kennen. Misschien verwart hij geluk met genieten, met “toppen”, met “orgasme”, met “scoren” met “winnen”?

Persoonlijk bekijk ik geluk als de combinatie van verwondering, dankbaarheid en verbondenheid. Alleen: dat levert geen “goede” televisie op.

Het dagelijks leven is saai omdat we niet meer de tederheid, de schoonheid, de verbondenheid zien die Toon Hermans destijds zo mooi bezong in “Zij dekte de tafel, ze schikte de bloemen.” Tranen komen in mijn ogen als ik dit schrijf, want ik zie dan het anonieme bejaarde echtpaar samen aan de ontbijttafel, luttele minuten voor ze op de Noorderlaan verpletterd worden…

Wat is een behoorlijk niveau?

Wat bedoelt Sergio met “een behoorlijk niveau” als hij zegt: ”Als je een behoorlijk niveau wilt halen kom je er niet met acht uur per dag werken." Waarom wil hij perse dat “behoorlijk niveau" halen? Waarom legt hij zichzelf en zijn slaven zoveel stress op? Om te voldoen aan de verwachtingen van de verwaande foodies (en selfies) die zichzelf als compensatie voor hun “stressvolle” job -waardoor ze zich dit in een stressvolle omgeving bereide voedsel kunnen permitteren- vinden dat zij die culinaire verwennerij “verdiend” hebben?

Wie houdt hier wie voor de gek?

Wat opvalt is dat de media altijd winnen: zij zijn gretig om die bullebakken in de etalage te zetten, want “het publiek” smult ervan (neen, de media zijn geen populisten). En ze hebben nadien weer inkt, papier en zendtijd te kort om de neergang van diezelfde gevallen helden (Nietwaar Piet? Nietwaar Peter? ) breedvoerig uit de doeken te doen.

Lieve mediamensen:

Is het teveel gevraagd om wat minder bullebakken en wat meer Toonachtige mensen in de etalage te plaatsen? En “fuck de kijkcijfers.". Jullie zijn toch geen populisten, niet?