“Fly true to yourself”

Deze woorden schreef Jon Kabat-Zinn in juni 2010 op mijn houten solar speelgoed vliegtuigje na afloop van een intensieve retraite in de Zweedse bossen in Brunnsvik, nabij Ludvika. Deze tekst is nu nog nauwelijks leesbaar, vervaagd met het verstrijken der jaren. Zijn medewerkers Melissa en Florence gebruikten drie jaar eerder een betere stift. Hun boodschap na afloop van het practicum voor mindfulness trainers, eveneens in Brunnsvik, is wel nog goed leesbaar:  “To Erik (met een getekend hartje).” Onze spelende kleinkinderen hebben er intussen voor gezorgd dat de propeller op solar-energie, die op zonnige dagen altijd vrolijke rondjes draaide, ook de geest gegeven heeft. 

Het vliegtuigje heeft een prominente plaats op mijn werktafel als een permanente reminder om “trouw te blijven aan mezelf”.

Trouw aan jezelf, hoezo?

Wees trouw aan jezelf: klinkt simpel, maar het betekent wel dat jij weet wat die “zelf” wil.

En dat is minder eenvoudig. Mijn ervaring is dat je eigen, authentieke kern ontdekken een groeiproces is en dat een crisis dit proces kan versnellen. Dat blijkt ook uit de gesprekken die ik had met 22 leidinggevenden die kanker meemaakten, voor mijn boek “Het kanker Perspektief". Bij mij hebben mijn hartperikelen ervoor gezorgd dat ik meer tijd ben gaan nemen voor verdieping en verstilling.

Never waste a good crisis

Een crisis zorgt er meestal voor dat je gebruikelijke to-do lijst naar de achtergrond verdwijnt. Je agenda is niet meer je agenda. Het gewone leven wordt op “hold” gezet. Een crisis dwingt je om stil te staan, ruimer te kijken en in de diepte te luisteren naar je lichaam en je hart. Tijd die we onszelf meestal niet gunnen, tot ons lichaam op de pechstrook terechtkomt. Wellicht is dat de reden waarom veel zeer gedreven mensen in een burn-out terechtkomen. Hen kan ik  het mooi en helder geschreven boek “Burn-out: het begin van verandering” van Mieke Lannoey aanraden.

Ik citeer uit haar boek

“Ik heb zelf altijd heel negatief naar een burn-out gekeken, ik vond het aanstellerij. Dat maakte het aanvaarden van mijn eigen burn-out er flink moeilijker op.

Ik kon niet anders dan luisteren naar mijn lichaam en mijn intuïtie, hoezeer ik mij er ook voor schaamde en schuldig om voelde. Gelukkig kon ik rekenen op de steun en begrip van mijn directeur en ook mijn collega's staken mij een hart onder de riem. Ik ben hen hier erg dankbaar voor, want 

de toestemming om de tijd te nemen betekende een eerste stap in mijn aanvaardingsproces.

Mijn lichaam dwong me om te luisteren, of ik nu wilde of niet.

Het is alsof ik op de blancopagina van een boek zit te staren, zo'n pagina die twee hoofdstukken van elkaar scheidt.

In de toekomst dien ik rekening te houden met mijn gevoeligheden Wil ik in balans kunnen blijven en niet terugvallen. Voldoende slapen, omgevingen waarin veel competitiviteit en ego sfeer heerst zo veel mogelijk vermijden, me niet meer laten meeslepen in andermans drama en negativiteit, periodes van drukte afwisselen met periodes van rust en trouw blijven aan mezelf en mijn dromen. Ik heb nu een veel hogere stressgevoeligheid dan vroeger, en ik moet nog leren hoe ik dit als een hulpmiddel kan beschouwen in plaats van als een beperking;

Er is weinig materie waar ik nog echt aan gehecht ben en een thuis ligt vooral in mezelf.

De burn-out is een geschenk geweest. Helaas kan ik nu eenmaal het proces niet dwingen om sneller te gaan dat gaat. Het blijft een kwestie van vertrouwen dat wat goed voor me is, ook echt naar me toe zou komen.”

Gun jezelf even de tijd om deze woorden op te nemen in het diepste van je zijn en luister geduldig naar de antwoorden die opborrelen. Niet om impulsief hun boodschap toe te passen, wel om beetje bij beetje je koers bij te sturen, op weg naar je “true north”. Ik wens het je van harte.