Ik studeer voor dirigent

Zomertijd, festivaltijd.

Zelf organiseer ik quasi dagelijks een mini-festivalletje in stilte. Dan zet ik me met verse moed neer op mijn kniestoel om te luisteren naar het symfonisch orkest in mijn hoofd. Hoe klinken vandaag de pauken van mijn angst, de blazers van mijn vreugde, de cello’s van mijn droefheid, de saxen van mijn weemoed, de nerveuze staccato’s van mijn violen…?

Meestal klinken ze kriskras door mekaar. 

Ze hebben elk hun eigen wil, hun eigen temperament. Toch slaag ik er door de jaren steeds beter in om ze één voor één te beluisteren en te begeleiden. Hoewel er van die dagen zijn dat ik al mijn wilskracht bijeen moet rapen om niet weg te rennen van die rumoerige bende.

Dan  helpt het als ik me herinner dat elk instrument een boodschap voor mij heeft en dat – als ik bereid ben om er mild en openhartig naar te luisteren-  ik besef dat ze muziek SPELEN.