Mijmeringen bij een zeepbel

Zoals veel kinderen zijn ook onze kleinkinderen dol op zeepbellen blazen. Terwijl ik dit frivole spel aanschouw, waarbij de kinderen de dansende bellen achterna hollen,  maak ik me de bedenking dat er misschien wel een gelijkenis is met mijn denkende geest.

Lijkt de stroom aan gedachten die mijn geest zo welwillend produceert niet op de zeepbellenstroom? Ze drijven weg, zijn leeg van binnen en lossen op een bepaald moment vanzelf op in het ruimere niets.

Hoe harder de kinderen blazen, hoe meer bellen.

Hoe harder de tegenwind in mijn leven, hoe meer gedachten.

Het is een heerlijk bevrijdend gevoel te beseffen dat ik er niet hijgend hoef achteraan te hollen; die bellen zijn leeg en ze verdwijnen vanzelf.

Just let it be.