Tot een vijftiental jaar geleden leefde ik enkel ik twee dimensies: ik sliep of ik was wakker.
De eerste dimensie is de slaapmodus
Dit is een vrij passieve staat, tenminste voor je lichaam. Je geest daarentegen zit tijdens de slaap op een roetsjbaan: van diepe, droomloze rust over actieve onrustige droomfases en weer terug. Over het nut van de slaap is al veel onderzoek gevoerd. Gebrek aan slaap heeft een negatieve impact op de concentratie, reactiesnelheid en leidt tot vergeetachtigheid en mentale vermoeidheid. Een volwassen mens heeft per 24 uur nood aan 7 tot 9 uur slaap.
De tweede dimensie is de denk-doe-modus.
Dan denken we na of maken we plannen over de nabije of verre toekomst: van het gesprek dat we op dit moment voeren, over de vergadering die gepland is voor morgen, tot de vakantiebestemming van deze zomer. Of we worden op sleeptouw genomen door flarden uit het verleden: het heerlijke avondje uit van afgelopen weekend, de ruzie met onze partner, het slechte rapport van zoon of dochter.
We zijn ook voortdurend bezig: telefoneren, e-mailen sms'en, auto rijden. Zelfs als we languit in de zetel naar televisie kijken, is onze geest volop commentaar aan het geven.
Die drang naar-, zelfs de verheerlijking van de denk-doe modus is wellicht in grote mate maatschappelijk bepaald. Nietsdoen is het oorkussen van de duivel. Vandaag volstaat het niet meer dat je zo maar iets doet: het moet ook altijd "top" zijn: top artiesten, top managers, top koks, top seks, top vakanties, top werkgevers… Via de sociale media voeren we 24 op 7 een een competitieve paringsdans, waarbij we die top-momenten verspreiden en zo mekaar onbewust verder opjutten.
De derde dimensie is de voel-zijn modus
Dat is het moment waarop we even halt houden om bewust samen te zijn met onszelf en te voelen, met een milde, openhartige, niet-oordelende of veroordelende aandacht wat er in ons omgaat. De smaak en de geur van het gerecht dat we eten, het lawaai van de stad, het gezicht, het stemgeluid, de lichaamstaal van de persoon met wie we nu samen zijn. De rust of spanning in ons lichaam. Onze boosheid, droefheid, vreugde of angst. Bovenal ons verlangen naar later, als alles beter zal zijn, want nu is het nog niet perfect, hebben we nog niet genoeg.
Die derde dimensie is zo eenvoudig en toch zo verschillend van de denk-doe modus. Het voelt daarom aanvankelijk wat onwennig aan. Onze geest is zo verslaafd, zo gehecht aan de denk-doe modus dat hij luid protesteert als we die modus zelfs maar voor enkele minuten per dag willen loslaten. Net door vanuit de voel-zijn modus te luisteren naar dat protest leren we heel veel bij over onszelf. Zo ontdekken we dankzij de derde dimensie een grotere diepgang, een grotere rijkdom die er altijd al was, maar die we, toen we enkel in de tweede dimensie leefden, nog niet konden zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten