We leven in een "shoot & send" cultuur: een foto van een gerecht op restaurant, een artiest op een concert, een zonsondergang op vakantie. We "schieten" er luchtig op los om de foto meteen te "delen" met anderen.
Waarom delen we?
Ik vermoed om ons zelfbeeld te bevestigen, ons ego te manifesteren. We hopen op meer voldoening omdat anderen weten wat wij nu beleven. Hoe meer mensen dit weten, hoe groter ons geluk. Een geluk gebouwd op de indruk die we kunnen maken op anderen. De onderliggende boodschap is: "Ik wel, jij niet"
Maar hebben we echt beleefd wat we delen?
Of was onze aandacht even vluchtig als de "shoot & send"? Wat zou er gebeuren als we even de tijd nemen om te SLOWen: te stoppen en te landen en dan met openhartige aandacht het gerecht te ruiken en te proeven met al onze smaakpapillen, de vibraties van de muziek te laten zinderen in elke vezel van ons lichaam, de warme gloed van de zonsondergang te voelen in ons hart?
Misschien is er dan nog tijd voor een foto. Maar die is dan niet meer dan een verlepte weergave van de intense beleving die wij hebben ervaren tijdens het SLOWen. En dat gevoel is zo verinnerlijkt dat het geen behoefte heeft aan de veruiterlijking op pinterest of facebook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten