Het economisch nut van stilte

Plaats van het gebeuren: Rosario, een prachtig en respectvol gerenoveerd kloostertje in Bever, een ontiegelijk klein dorpje met smalle straatjes en bijhorende huisjes in Vlaams-Brabant, vlakbij de taalgrens .

Op een doordeweekse donderdag om 6u30 's morgens  zitten hier zes mannen in lotushouding in een kring, de ogen gesloten. Het is stil in de kamer. Zo zal het de rest van de dag blijven. Deze zes mannen zijn samengekomen met de intentie om een hele dag samen in stilte door te brengen. Ze noemen zich de stiltebroeders. In de voormiddag is er enkel de stem van de meditatieleraar die deze stiltedag begeleid.

Wie zijn die rare snuiters die er voor kiezen om elke vorm van communicatie een dag lang op hold te zetten? Van gsm, over twitter en e-mail, ja zelfs het eigen stemgeluid wordt uitgeschakeld.  Wellicht verwacht u hier een stel wereldvreemde geitenwollensokken new age alternatievelingen? Fout. Het zijn allen nuchtere en vrij succesvolle zakenlui, waaronder drie CEO's, een directielid met internationale verantwoordelijkheden, een verdwaalde marketeer en een door de wol geverfde meditatieleraar als coach.

Ze kozen voor deze stiltedag om hun mentale CEO te trainen. De C van concentratie, het vermogen om niet meegesleurd te worden in de maalstroom van gebeurtenissen en gedachten die ons elke dag als een tsunami overspoelt.  En waarvan het tempo en de intensiteit alleen maar toeneemt. De E van energie, het vermogen om voeling te hebben met  de signalen van het lichaam en de emoties. De O van opmerkzaamheid: het vermogen om naar de wereld, zowel binnen als buiten ons, te kijken met milde, open aandacht.

Niet eenvoudig want de automatische piloot van de dominante denkende geest staat altijd paraat om te oordelen. Om de mensen, de dingen en de gebeurtenissen te voorzien van etiketjes; van goed of slecht, aangenaam of onaangenaam, wil ik wel, wil ik niet, mag er zijn, mag er niet zijn.

Wat voor economisch nut  heeft dit zwijgen, deze stilte voor deze bedrijfsmensen?

Bij de nabespreking op het eind van de dag, als we voor het eerst opnieuw mekaars stemgeluid horen en mekaar recht in de ogen kijken, blijkt hoe vruchtbaar, hoe creatief het zwijgen en de stilte geweest is. Hoe we ons door het trainen van de milde open opmerkzaamheid bewust  worden van het voortdurend komen en gaan van gedachten en emoties en hoe weinig controle we hebben op dat proces. Maar tegelijk ontdekken we een ander, bevrijdend perspectief precies omdat we dit proces aanschouwen met  open opmerkzaamheid, en niet meegesleurd te worden in de maalstroom,.

Dat nieuwe perspectief stelt ons in staat om beter te luisteren naar wat medewerkers en collega's echt te vertellen hebben, om eerlijk en oprecht te durven zeggen als we iets niet weten en dus onze kwetsbaarheid te tonen. Om ook stilte toe te laten in een bespreking. Om op deze manier sterker verbonden te zijn met onszelf en daardoor meer authentiek en oprechter onze rol te vervullen.

Als meer bedrijfsmensen en politici dagelijks hun CEO zouden oefenen, zou er misschien minder schijn, bedrog en hebzucht zijn? De weg van de stilte en het zwijgen is geen gemakkelijke weg. De stilte is confronterend. De stilte doet je inzien dat je Keizerlijke ik geen kleren draagt. Vandaar wellicht dat we ze graag verdringen met lawaai en gekwetter. Durf jij het aan om alleen met je Ik in dialoog te gaan?