Als iemand mij zegt “Ik wil mijn gedachten verzetten” dan zie ik voor mij het beeld van iemand die met stoelen en kasten sleurt om de meubels “te verzetten”. Alleen: die meubels zijn niet weg, ze staat nu even in de hoek of in de kelder. Voor hoelang?
Dan ga je de stoelen en kasten niet versleuren of verdringen naar de kelder, je gaat er mee in verbinding. Je kijkt naar het meubilair van gedachten, gevoelens, emoties, lichamelijke sensaties of wat er zich op dat moment aandient. Je herbeleeft misschien hoe dit meubel voor het eerst in je leven verscheen, wat je toen voelde, wie of wat het heeft meegebracht… Wat er ook opborrelt, je kijkt ernaar maar laat je er niet door meesleuren. Je blijft op je plek in de kamer en je ziet de ruimte onder, boven, achter, voor en opzij van het meubelstuk.
En weet je wat: door het meubelstuk zo openhartig en mild te observeren, krijgt het verhaal dat we er zelf bij vertellen een andere inhoud.
Na de meditatie is het meubel niet weg (dat is het ook niet bij hen die de meubels verzetten), maar je (her)bekijkt het met een nieuwe, mildere blik en daardoor is je relatie ermee veranderd. Je aanvaardt dat het nu, op dit moment een deel uitmaakt van je leven, een herinnering van wat ooit is geweest. Niet meer, maar ook niet minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten