Overweldigd door mededogen

In mijn ochtendmeditatie werd ik plots overvallen door een onbehaaglijk gevoel. 

Aanvankelijk flitsen de beelden door mijn hoofd -samen met beklemmende gevoelens in mijn hart- van de honderden mensen die nu op intensive care, waar ook ter wereld, vechten voor hun leven, helemaal alleen, zonder familie of geliefden aan hun zijde. Zoals destijds in de Wereldoorlogen veel gezonde, jonge mensen een eenzame dood stierven in de loopgrachten en bomkraters.  De huidige situatie heeft toch alle kenmerken van een oorlogssituatie: niet? Mobilisatie van medici om naar het front te gaan, stilleggen van het dagelijks leven, mobilisatie van bedrijven om medisch materiaal te produceren, politiepatrouilles alom…

Onbewust sluipt die angst via de deuren en spleten van tv, krant, facebook, radio, twitter mijn leven binnen. Gisteren was ik beginnen luisteren naar de podcast van Björn Soenens vanuit New York. Halfweg gestopt, mijn hart kneep dicht, ik kon het niet meer aan.

Tijdens mijn ochtendmeditatie had ik het gevoel dat ik met elke ademhaling nog meer onrust binnenzoog, alsof de ruimte rondom mij vol zat met besmettelijke mentale pollen. Ik voelde een verlangen om te vluchtten in positieve herinneringen, want mijn vat van mededogen was beklemmend vol. Maar ik vluchtte niet, ik bleef kijken naar die onrust.

Tot langzaam het inzicht kwam: het feit dat dit alles mij zo raakt is omdat ik een mens ben, een sociaal verbonden, levend wezen. Heel langzaam nam de beklemming af, want ik voelde hoe onder dit mededogen (waarvan ik dacht dat het mijn bodem was) nog een diepere laag zat: de levensstroom van mijn ademhaling. Het gewaarzijn van die ritmische beweging van eb en vloed bracht me rust en ruimte, ik dobberde in de oceaan van het leven.

Ik dankte op het einde al mijn mindfulness leraars die mij deze vaardigheid hebben aangeleerd.

Maar ik ga nu toch tijdelijk enkele media kieren en deuren sluiten. De berichten voegen voorlopig niets toe. Even stilte en tijd om te laten bezinken.