Hier en nu in Corona tijden

De Corona lock-down is een uitgezen kans om te oefenen in het hier en nu aanwezig zijn.

In ons hoofd bestaan er schijnbaar veel verschillende tijden:

-       Wat is geweest

-       Wat had kunnen zijn

-       Wat had moeten zijn

-       Wat zou kunnen zijn

-       Wat ik wil dat het zou zijn

-       …

Onze geest vertoeft graag in de verleden of de toekomstige tijd, zelden in de tegenwoordige tijd. Tot je beseft dat al die herinneringen en plannen zich altijd onvermijdelijk afspelen in de tegenwoordige tijd. 

In werkelijkheid is er maar één tijd: het nu. 

-       Is het toeval dat “nu “in het Frans naakt betekent? Het naakte, zuivere nu, los van verhalen?

-       Is het toeval dat het nu moment in het Engels “the present moment” heet: het nu als een geschenk?

Dat is net één van de essentiële vaardigheden die we aanleren in een mindfulness training: leren omgaan met het zuivere, open nu moment als een geschenk. 

Starten door even te Stoppen: laat de wereld nu maar draaien, dit is even tijd voor mezelf, dit is even tijd met mezelf. Je lichaam even parkeren, de handrem aanhalen door drie keer langzaam en bewust diep in- en uit te ademen.

Om aansluitend te landen in je ademend lichaam, 

-       gewaarzijn van het rijzen en dalen van de buik of de borst, 

-       in- en uitademen als eb en vloed, op het tempo van je lichaam, zonder sturen

-       dankbaar het ritme van het leven ervaren van moment tot moment

En dan als een toeschouwer vanop de tribune zitten en kijken met een openhartige, ontvankelijke, milde blik naar wat er zoals voorbijdrijft in dat nu-moment: plannen, verveling, herinneringen, ongeduld, bezorgdheid, oordelen, beelden, emoties… 

Het is een oefening in zijn (human being), niet in doen (human doing). Doen is streven, verlangen naar iets wat er niet is. 

Doen gaat over dan en daar. Mindulness gaat over hier en nu.

Aanvankelijk zal je denkende geest zich verzetten, dat is normaal. Zelfs mensen die al jarenlang oefenen ervaren in elke meditatie keer op keer de sterke neiging van de geest om te oordelen en veroordelen: dat vind ik goed, leuk, fijn, dat vind ik niet goed niet leuk, niet fijn. Daar wil ik meer van, dat moet blijven, daar wil ik niet van weten, dat moet weg.

Het mooie is dat, door zo gedisciplineerd te blijven oefenen, je een steeds beter inzicht krijgt in de patronen van je geest. Je hoeft die gewoontepatronen niet te volgen: gedachten zijn echt, maar daarom niet persé waar.

En weet je wat: die vaardigheid heeft vaak (ook weer niet altijd) een lekker bijeffect: je wordt er rustiger van, minder beklemd. En dat is heerlijk in tijden van ophokplicht. En dan kan je aansluitend wijs (met meer mededogen en rust) weer verder gaan met de orde van de dag, in je human doing modus.