Ik ben er vast van overtuigd dat iedere mens nood
heeft aan erkenning door anderen, omdat door die erkenning zijn eigen identiteit
tastbaar wordt. De obsessie van Poetin met
wat hij Roesski Mir noemt, de erkenning van de Russische ziel door de rest van
de wereld, is daar een voorbeeld van.
Er zijn echter twee wegen naar die erkenning.
Poetin (en Trump en Kim Jong-un en Erdogan en
Assad en ga zo maar door) gebruiken de weg van de macht. Hoewel enkele eeuwen
geschiedenis ons geleerd hebben dat die weg leidt naar veel pijn,
verdriet en vaak ook vernieling van de machthebber zelf, omdat hij sterke tegenkrachten (verzet) in
gang zet.
Terwijl de andere weg, de weg van de liefde
zoveel vreedzamer, minder pijnlijk en minder bloederig is. De testosteron hormonen
van voornoemde heren manifesteren zich in tanks, raketten en menig ander
vernietigingstuig. Daartegenover lijkt het oxytocine hormoon (knuffel hormoon) het
wapen van de naïevelingen.
Het geo-politieke machtsspel dat die heren drijft
ontgaat mij helemaal. Daar is mijn verstand te beperkt voor. Is er iemand op de
wereld die deze bange jongentjes eens goed kan knuffelen, liefst met warme,
oprechte liefde, geen vleselijke bunga-bunga en ze zo kan bevrijden van hun
demonen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten