Mijn spirituele zitbal

Ik begon aan onze stiltedag met heel veel goesting: een nieuw jaar, een nieuw begin en ook een aantal moedige nieuwkomers erbij. Het speelse kind in mij zat te popelen van ongeduld om er aan te beginnen. De eerste fazes van het SLOW-proces, op zoek naar mentale stabiliteit door te Stoppen en te Landen in mijn lichaam (door Björn mindfulness 1.0 genoemd) liepen van een leien dakje. Na vijf jaar regelmatig oefenen in de Stiltehoeve veroorzaakt deze zalige plek op zich al een soort Pavlov effect. De dartele puppy in mijn geest gaat braafjes in zijn hoekje zitten en als hij weer kwispelend begint rond te rennen, kan ik hem met milde hand weer naar zijn plekje begeleiden.

Mindfulness is een “escort service”, zoals Marc Wiliams zegt.

Eens mijn geest voldoende geland is, zet ik de volgende stap naar de O van SLOW-proces: het Openhartig, Onbevooroordeeld Observeren van de Onbestendigheid van mijn geest (door Björn mindfulness 2.0 genoemd). Wat domineerde was het woord “vertrouwen”. Ik had vertrouwen in het proces. Maar wat is dat “vertrouwen”? Is vertrouwen een WETEN van het verstand of een VOELEN van geest en lichaam?

Wat voedt mijn vertrouwen?

Ik zie interne bronnen: zelfvertrouwen gebaseerd op zelfbewustzijn. De inzichtsmeditatie helpt zeker om dit vertrouwen te ontwikkelen. Vertrouwen wordt dus gevoed door ervaring. Ik zie ook externe bronnen: het vertrouwen dat ik stel in de andere en dat de andere in mij stelt.

Naarmate de dag verstreek kwam ook de onderliggende oorzaak van mijn zoektocht naar vertrouwen boven water. Door een hersentrombose, vele jaren leden, heb ik leren leven met een drietal beperkingen (valt nog mee, niet?). De eerste beperking is mijn klapvoet die er voor zorgt dat ik minder vlot kan stappen. Door een acute ischias is de afgelopen maand die beperking nog erger geworden. Zo zorgde mijn klapvoet twee weken geleden ervoor dat ik in Rotterdam struikelde bij het betreden van de zaal waar ik 80 accountants zou toespreken. Ik kuste voluit de grond, maar dan wel minder elegant dan paus Johannes-Paulus dat gewoonlijk placht te doen.

Mijn bloedverdunningsmedicatie maakte er een extra bloederig tafereel van, waardoor mijn opdrachtgever in paniek een ziekenwagen belde. Geen voordracht dus, wel allerlei onderzoekingen op de spoedafdeling van het Ikazia ziekenhuis om het risico op een hersenbloeding uit te sluiten. En de toelating om pas huiswaarts te rijden met een chauffeur en op voorwaarde dat mijn vrouw mij elke twee uur zou wakker maken die nacht. Dat heeft ze gedaan, gelukkig gebruikte ze daarvoor haar iphone en niet een paar cymbalen.

Stappen met verdriet

De stapmeditatie is onvermijdelijk een confrontatie met mijn klapvoet en de ischias. Aanvankelijk zat ik in een stoel aan de kant stilletjes te wenen, deels wegens de sluimerende pijn en deels uit zelfmedelijden. Ik liet het verdriet toe en fluisterde: “ik zie verdriet” wat toch anders aanvoelt dan “ik ben verdrietig “– mindfulness 2.0, weet je wel.  Ik begreep dat verdriet. Na een tijdje heb ik het verdriet uitgenodigd om samen met mij te stappen. Na enkele passen ging ik helemaal op in die nieuwe ervaring om voor het eerst een stapmeditatie te doen met een wandelstok. Het opheffen en neerzetten van de stok zorgde voor een extra dimensie. Het speelse kind genoot met volle teugen.

Vertrouwen in de verteller?

Mijn tweede beperking ervaar ik nu terwijl ik deze tekst typ met één hand, want typen met mijn linkerhand lukt niet meer. Mijn derde beperking is er omdat de trombose blijkbaar ook mijn spraakcentrum geraakt heeft, waardoor ik soms de controle verlies over mijn spreeksnelheid. Dat maakt dat ik me onzeker voel, vooral nu ik volop werk aan een nieuwe voordracht. In de stilte werd ik me bewust dat ik wel vertrouwen heb in het verhaal (de inhoud is sterk onderbouwd) en in de voorstelling (de evenwichtige manier waarop het gebracht wordt met beeld en muziek). Blijft nu nog het vertrouwen in de verteller (mezelf).

In de stilte heb ik dat vertrouwen ervaren als een grote, beweeglijke rode zitbal die me draagt en die ik vul met mijn adem. Net zoals mijn vertrouwen deint de bal op en neer. Ik heb er nu nog meer vertrouwen in dat ik het zal opmerken als ik tijdens het vertellen te snel begin te praten (mindfulness 2.0) en dat ik dan veilig zal kunnen landen op mijn spirituele zitbal.