Twee simpele woordjes maken een wereld van verschil

Zoals je hierboven kan zien kleurde de einder dreigend rood bij het begin van onze dag in de Edele Stilte in de Stiltehoeve Metaonia.

De voorbode van een verhelderende ervaring?  

Om te starten nodigde Björn ons uit om een dubbele vraag te beantwoorden: Wat heb ik achtergelaten om naar hier te komen en wat hoop ik hier te vinden?

De teneur was dat we meestal een pak werk hadden achtergelaten op kantoor. Zoals iemand zei: “Ik had tientallen redenen om niet te komen en toch ben ik hier omdat ik besef dat ik het nodig heb.” Verder hoopte men vooral rust en helderheid te vinden. Zelf was ik bij het begin van de dag benieuwd tot welke dans mijn denkende geest mij zou uitnodigen: een rustige slow of een opzwepende samba?

Waarop Björn als naar gewoonte antwoorde: “Weet dat wat je hier zal vinden, misschien niet datgene is wat je gehoopt had te vinden.’

Stabiliteit en afstand

In zijn inleiding nodige hij ons uit om de training te beginnen met het aanscherpen van onze focus en stabiliteit. Het gewaarzijn van het zittend lichaam gecombineerd met het rijzen en dalen van de adem dienen daarbij als anker. Pas als de onrustige geest voldoende gestabiliseerd was, konden we onze blik verruimen om te zien en te benoemen wat zich op dat moment manifesteerde: vermoeidheid, onrust, twijfel, plannen, verdriet…

De gouden tip was om dat benoemen telkens te beginnnen met de woorden: er is… 
In de zin van: er is twijfel, er is onrust… en niet ik twijfel of ik ben onrustig.

Twee knopjes

Die twee simpele woordjes maken werkelijk een wereld van verschil, want ze zorgen voor afstand, voor ruimte. Ik wordt niet meegesleurd door die gedachten of emoties, maar ik neem ze waar. En als het te heftig is kan ik altijd terugkeren naar mijn anker van focus en stabiliteit. Iemand zei na afloop: “Dankzij die twee knopjes van focus en afstand, zag ik op een bepaald moment mijn gedachten als een kunstwerk dat ik projecteerde op een muur. Ik plaatste er een kader rond en begon dan te spelen met de belichting. Zo kon ik het felle spotlicht langzaam dimmen tot de gedachte helemaal verdween.”

Als je de tijd neemt om te stoppen en te landen word jij je vooral bewust van de veranderlijkheid, de onvoorspelbarheid en de onbeheersbaarheid van de realitet, zowel binnen als buiten jezelf. Zo werd ik me plots bewust dat, hoewel we allemaal schijnbaar stil zaten, op dit eigenste moment de aarde onder ons aan ruim duizend zeshonderd kilometer per uur rond haar as draait en aan honderdduizend kilometer per uur rond de zon.  

Clustergedachten

Verder ervoer ik die dag een kettingreactie van filosofische reflecties, waarbij één gedachte explodeerde in verschillende bijgedachten. Ik benoemde dit op een bepaald moment als: er is clusterdenken. Dat woordje, dat zo maar uit het niets opborrelde deed me glimlachen. Zo zag ik de hele dag hoe tientallen clustergedachten zich ontpopten, niet met een luide knal zoals een dodelijke clusterbom, maar in slow motion en geruisloos als het teder ontluiken van een bloem.  Telkens keek ik naar die bloemetjes met een dankbare glimlach.

’s Middags na de maaltijd heb ik, tegen mijn gewoonte in, een aantal van die woordjes toch genoteerd, om de angst weg te nemen dat ik ze misschien zou vergeten. Die woordjes zijn de zaadjes voor mijn volgende blog over de tijd….