De verheerlijking van het extremisme

Ik doel hierbij ik niet op het moslim- of enig ander religieus extremisme, want dat wordt doorgaans in de reguliere media niet verheerlijkt. Ik richt mijn woordpijlen op het prestatie-extremisme dat in mijn beleving begonnen is met een programma zoals Tomtesteron en nu vrij gemeengoed geworden is bij diverse zenders.

Spektakelhoer

Afgaande op de trailer past het nieuwe programma met Koen Wouters ”Over Winnaars”  in de reeks van dit prestatie-extremisme. Ik beken, ik heb het volledige programma niet bekeken, want het tenen-krullend effect van de trailer was voor mij geen aanmoediging om dit gezwoeg 45 minuten lang te aanschouwen. 

Je kent ongetwijfeld het verhaal: Moeder Theresa Koen volgde Hannelore Vens, een meisje dat door een vreselijk ongeval (life is a bitch, sometimes, but not all of the time) haar beide benen verloor en die met twee kunstbenen Machu Picchu wilde bereiken en daar ook in geslaagd is. Dat levert ongetwijfeld spectaculaire beelden op en televisie is nu eenmaal een spektakelhoer. Bovendien is televisie de hedendaagse versie van la Massabielle, de grot waarin het eenvoudige herderinnetje Bernadette destijds de Maagd Maria zag verschijnen. Op televisie verschijnen zorgt voor een even impactvolle heiligmakende status. (Er is op deze wereld veel minder veranderd dan we vaak denken.)

Straatleurders

Bovendien vond het programma een verlengstuk in een soort moderne Heilige Processie, waarbij een stoet Q-music dj’s voor dag en dauw live-on-air mensen op straat overviellen om geld te schenken zodat Hannelore de extreem dure prothese zou kunnen kopen. Goed dat de burgemeester van Oostende niet in de buurt was. Die heeft toch de oorlog verklaard aan straatleurders? Een verbod dat hij tijdelijk opschort de dag dat politici beginnen belletjetrek doen of je aanklampen op de markt, waardoor je weet dat er weer verkiezingen in het verschiet liggen. Een stem ronselen heeft nu eenmaal een hoger maatschappelijk belang dan geld ronselen.

Ik twijfel er niet aan dat Hannelore een extreem zware inspanning heeft geleverd. Maar dat doen dagelijks duizenden, ja zelfs miljoenen mensen. Denk maar aan de stakkers (vaak vrouwen en kinderen) die kilometers moeten stappen op een lege maag om water te halen en die dan nadien met die loodzware last ook nog moeten terugkeren. Of zij die lijdzaam aan een ziekenhuisbed gekluisterd liggen, getroffen door een van de vele pijnlijke, verwoestende ziektes die een mens nu eenmaal kunnen treffen en voor wie een wandeling op de  gang een onbereikbare droom is, los nog van een reis naar het verre Peru.

Ik twijfel er niet aan dat het medeleven van Koen oprecht is. Wat ik wel ik betwijfel is of hij bereid zou zijn dezelfde inspanning te leveren als er geen cameraploeg aanwezig was om zijn moeder Theresa status te bestendigen. De duizenden verpleegkundigen en andere zorgverleners in de revalidatiecentra of op de kankerafdeling zijn ook inspirerende coaches, maar dan zonder een geile mediatroep in hun kielzog.

Saaie televisie

Laat ons asjeblieft ophouden met het verheerlijken en uitvergroten van het prestatie-extremisme. Veel van het ongenoegen en welzijn van de Westerse mens ligt in het feit dat wij kick-verslaafd zijn: een nog beter restaurant, een nog betere job, een nog betere vakantie, een nog beter festival, nog, nog, nog. Dit nooit-genoeg-syndroom zorgt dan wel voor genotspieken, maar die moeten steeds hoger en verder gaan, waardoor de dalen tussendoor steeds dieper en duisterder worden. Zijn dat niet de gebruikelijke kenmerken van elke verslaving?

Voor mij is het best een extreme daad als ik mij vredig kan verzoenen met de ondragelijke lichtheid van het bestaan. Alleen: dat is maar saaie televisie.