Silence for Peace: dat is hopen dat je voldoende vrijwilligers vindt die bereid zijn om drie dagen en drie nachten, in blokken van vier uur, in stilte te mediteren op het Muntplein. En om bovendien zoveel mogelijk toevallige passanten te overtuigen om er even bij te komen zitten. Een ambitieus initiatief van een groepje sterk geëngageerde medemensen. Bedoeld om een statement te maken omdat er in deze hectische, verwarde wereld een grote nood is aan verstilling en verdieping, in plaats van geroep en gescheld. Stilte om te luisteren. Luisteren als fundament van een echte dialoog. Een dialoog als voorzet tot verzoening en verbinding.
Een druppeltje olie
Samen met enkele Itam-collega’s heb ik afgelopen vrijdag vier uur “gezeten” en ik voelde me als een druppeltje daar op het Muntplein. Een cynicus zal wellicht zeggen: een druppel op een hete plaat die sissend verdampt voor hij in het niets verdwijnt. Zelf voelde ik me eerder als druppeltje olie in de haperende maatschappelijke machine. Vier uur lang voelde ik me omringd door een twintigtal andere oliedruppeltjes plus af en toe enkele passanten die er solidair even bij kwamen zitten en op die manier bewezen dat je ook zonder woorden mensen kunt raken.
Chaos
Aanvankelijk was er meer chaos in mijn hoofd dan op het plein. Het is nu eenmaal een bijzondere ervaring om midden het stadsgewoel op een druk plein te gaan zitten met je ogen gesloten, wetend dat je onvermijdelijk bekeken wordt door passanten. Het gevoel te weten (of te denken) dat je begluurd wordt is best bijzonder. In het begin was ik me bewust van het verlangen om mijn ogen af en toe eens te openen en te spieken. Door me er bewust van te zijn, ebde dat verlangen spontaan weg. Wat bleef was het ongelooflijke palet aan diverse geluiden. Een waarlijk klankschilderij ontvouwde zich in mijn hoofd: het getik van hoge hakken, het geratel van de wieltjes van een kinderwagen, het gebrom van een motorfiets, het gegiechel en gekwetter van mensen, het gekrijs van spelende kinderen, het geloei van de sirenes van de hulpdiensten, het gedreun en gepiep van de machines op de bouwwerf vlakbij en –hoera, hoera- vanaf drie uur: de vrolijke kermismuziek van de carrousel even verderop op het plein.
Uitdijende geest
Het is een verrijkende ervaring om op te merken hoe je geest, als je hem bewust observeert en verder met rust laat door hem niet voeden met oordelen, opinies of vragen, spontaan uitdijt in quasi concentrische golven beginnend met een sterke concentratie op je lichaam en je ademhaling, tot het lijfelijk bewust zijn van de mensen die naast je zitten, tot het ervaren van de hierboven beschreven geluidsgolven, tot het bewust zijn van de ruimte en de openheid van dit plein en deze stad, het hart van Europa, tot het bewust zijn dat op dit eigenste moment ver weg (en geestelijk zo nabij) in Syrië, honderdduizenden medemensen in onrust en angst leven, om dan weer te landen in de ritmische beweging van het ademend lichaam.
Ondeugende Knipoog
Ik heb mijn zitsessies opgedeeld in blokjes van 30 minuten, afgewisseld met 15 minuutjes langzaam stappen rond de stiltezone en –om kwart na drie- een kopje espresso op het terras van brasserie de l’Opéra, met zicht op de stiltezone. Ik hoorde hoe een paar jonge meisjes aan de ober vroegen wat er daar gebeurde. Waarop de man, in gezapig Brussels-Frans antwoordde: “Ze zitten stil voor de vrede, hoewel ik betwijfel of dat veel zal helpen. Och ja, het is een manifestatie zoals een andere.” En met een ondeugende knipoog voegde hij er aan toe: “Ik probeer in elk geval om niet teveel lawaai te maken.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten