Schrijf je eigen soap

Mijn krant wist me te melden dat Thuis zijn laatste week ingaat op één. Dat er enkele cliffhangers in de lucht hangen om de zomer in spanning te overbruggen (waardoor sommige onverlaten wellicht gaan hopen dat het gauw weer herfst wordt) en dat er na de zomer zelfs enkele centrale figuranten uit de serie zullen geschreven worden.  

Ik ben maar vaag verwant met Thuis, via mijn vrouw die een trouw Thuislid is en die mij af en toe op de hoogte houdt van het verhaal. De paar keer dat ik zelf heb gekeken kostte het me telkens een paar nieuwe pantoffels, versleten door mijn gekrulde tenen. Het blijft me verbazen hoe gewillig volwassen mensen bereid zijn om –dag na dag- als gewillig kijkvee mee te gaan in de kronkelende verhaallijnen die de scenaristen hen voorschotelen. In vaktermen heet dat “supension of disbelief”: gewoon het (kritische) verstand op nul en je brein bolwassen met sunlight soap.

Een mentale aandoening?

Als amateur psycholoog ben ik geneigd dit onderdanig gedrag te catalogeren onder één van de mentale aandoeningen van deze tijd: de Hang naar Escapisme. De echte wereld is zo verwarrend en onzeker en we zijn zo bang geworden van onze eigen schaduw dat we wegvluchten in verhalen. Of de werkdag heeft ons zo mentaal afgemat dat we het verstand op nul zetten en suf knabbelen op deze smaakloze kauwgom voor de ogen.

Wat zou er gebeuren?

Dan stel ik me de naïeve vraag: hoe zou de wereld (of minstens die kleine vlek op de wereldbol die we Vlaanderen noemen) er uit zien als elke avond één miljoen mensen een half uurtje de tijd zouden nemen om –na het bekijken van Thuis of Familie of Komen Eten- hun eigen soap van die dag neer te pennen? Eens even in “ ’t eigen hert te kijken”: welke verhalen heb ik vandaag beleefd? Wat waren mijn verwachtingen bij het ontwaken? Hoe heb ik mijn huisgenoten begroet? Hoe is ons gesprek verlopen? Hoe hebben we afscheid genomen? Hoe heb ik gereageerd op de file of op de overbuur op de bus, trein of tram? Wat heb ik verteld (of bewust verzwegen) aan mijn collega’s?  Welke meningen heb ik me gevormd over mijn baas, collega’s, klanten? Enfin: stof genoeg vermoed ik om een paar A-viertjes te vullen. Een kort moment van zelfreflectie. Amper dertig minuten. Daarna is er ongetwijfeld nog voldoende tijd om te reflecteren over het lot van Simonneke, Frank, Jenny en anderen.  En wat zou het effect zijn op onze relaties als we deze zelfreflecties nadien ook nog laten lezen door onze huisgenoten? Als we hen laten kennismaken met de scenarioschrijvers in ons hoofd?

Als Franky Kaat kan worden…

Ik ben reuze benieuwd hoe de wereld er dan zou uitzien. Misschien groeit wel het besef dat wij ook dag in dag uit verhalen schrijven in ons hoofd en dat wij, net zoals de vindingrijke scenarioschrijvers van Thuis, alle vrijheid hebben om die verhalen te herschrijven en een drastische nieuwe wending te geven. Even drastisch als Franky die Kaat kan worden. Die zelfreflectie is misschien een prima remedie om een tweede mentale aandoening van de Westerse mens te bekampen: het gebrek aan training van onze Mentale Veerkracht, net omdat wij voortdurend vluchten voor onze innerlijke storm en het niet aandurven om die storm recht in de ogen te kijken.

’t Is maar een idee van een utopische maar oprecht bekommerde dromer.