Ken jij het Mysterie van Moerkerke?

Je bent nog nooit in Moerkerke geweest? Dan moet je dat zeker eens doen. In deze landelijke deelgemeente van het meer bekende –en dus veel drukkere - Damme, raad ik je aan om de wegwijzers naar de Stiltehoeve te volgen. Aan het nummer 2 in de Waterhoek zal je een oprijlaan zien met aan het einde een mooie, gerestaureerde hagelwitte hoeve.

In navolging van de brouwerij Duvel zou hier aan de oprit een bordje mogen hangen met het opschrift:

“Ssssst. Op deze plek rijpen de Geesten.”

 In de stiltehoeve Metanoia komen om de zes weken een aantal dames en heren (ik noem ze de Metanoia Fellows) samen. Het begon drie jaar geleden op initiatief van Joost en Björn met 5 mannen. Gisteren waren we met 19 (mannen en vrouwen).

Voor de buitenwereld lijkt wat er die dag op die plek gebeurt iets heel mysterieus: 19 volwassen mensen die van 9 tot 16u30 geen woord met mekaar spreken, die afwisselend drie kwartier op een bankje of kussen zitten met gesloten ogen om daarna drie kwartier te stappen, met trage, aarzelende passen. Ook tijdens de maaltijd wordt de Edele Stilte gerespecteerd (drukverslaafden zouden dit misschien een “ijzige” stilte noemen?).

 In dit mooie kader voeden de Metanoia Fellows hun geest met Ozon: Onvoorwaardelijke Openhartige Opmerkzaamheid.

Een V3
De Verstilling helpt om te Vertragen en dat voedt de Verdieping: een V3 raket die flink wat in beweging zet. Een ont-moeting met jezelf. Het toelaten dat gevoelens en gedachten, geworteld in verlangen of in afkeer, zich manifesteren. Zelfs als je op dat moment helemaal niet begrijpt wat zich precies wil manifesteren. En je daardoor verloren of onwennig voelt. Er naar kijken, het zien in geuren en kleuren, het voelen in elke vezel van je lichaam. 

Het is inderdaad een Mysterie hoe op dezelfde plek, op hetzelfde moment in dezelfde stilte iedereen toch zo zeer verschillende dingen ervaart. Altijd weer de valkuil van de onwetendheid zien opduiken, omdat je geest keer op keer gekaapt wordt door het onophoudelijke denken. Als je eigen inwendige wereld al zo onbeheersbaar is, hoe zou je dan willen dat je de buitenwereld en het gedrag van anderen kan beheersen? Hoe zeer je dat ook wenst: het kan niet.

Balans, droefheid en onmacht
In de ochtend ervoer ik een sterk gevoel van balans: mijn leven is in balans, wat ik doe, doe ik met liefde en ik ervaar daardoor een grote vrijheid.

In de namiddag, toen ik ons allemaal zo traag en vredig zag stappen in de knusse, veilige omgeving van de Phil Bosmanszaal, kwam telkens weer het beeld van de chaotische stroom vluchtelingen in mijn gedachten. Ik voelde droefheid om mijn onmacht en boosheid tegen Poetin en Asssad en IS en allen die aan de basis liggen van die afgrijselijke tocht van deze radeloze mensen.

Dat is het Mysterie van Moerkerke: je gaat er heen met een bepaalde intentie, maar wat je voorgeschoteld krijgt is vaak iets totaal anders. Forrest Gump had het aan het rechte eind: 

“Life is like a box of choclates.
You never know what you’re gonna get.”