In relatietherapie? Op 23 april, de dag van
onze 38ste huwelijksverjaardag?
Om te vermijden dat je meteen tot de verkeerde
conclusies komt: de relatietherapie slaat niet op mijn relatie met Linda. Die is prima, dankjewel. Ze
slaat op de relatie tussen mezelf en de innerlijke wereld van mijn
emoties en gedachten.
Gisteren hadden we namelijk onze
zeswekelijkse Stiltedag in de
Stiltehoeve Metanoia. In de inleidende sessie nodigde Björn ons uit om te
onderzoeken met welke intentie we ooit aan dit Stiltetraject begonnen zijn. En
wat onze intentie is om ook vandaag weer een hele dag uit te trekken in onze
toch al volle agenda’s.
Kleine
m of grote M?
Zien we mindfulness louter als een
hulpmiddeltje, een soort aspirientje tegen de hoofdpijn? Dat noemt hij
mindfulness met de kleine m. Of zien we mindfulness al een levenshouding om tot
een meer ingrijpende metamorfose te komen? Dat noemt hij Mindfulness met de
grote M.
Verrijkend voor mij was zijn suggestie om
tijdens de dag te onderzoeken wat onze relatie is met de gedachten en emoties
die we in de stilte zien opborrelen. Is dat een relatie van verzet,
vijandschap, strijd. Of is dat een relatie van mededogen en mildheid, ondanks
de pijn en de onrust die de emoties veroorzaken.
Zelf ben ik aan de dag begonnen met een
duidelijk voelbare vorm van onwelzijn en weemoed in de hartstreek. Ik weet dat
de oorzaak ligt bij een aantal onrustbarende situaties privé en op het werk. Ik
wist dus vooraf dat die emoties best wel eens heftig zouden kunnen opspelen in
de stilte. Het had zelfs een excuus kunnen zijn om niet naar Metanoia te
komen.
Een
geconditioneerde respons?
Ik heb het gevoel dat er inmiddels in mijn
brein een soort Pavlov-effect optreedt zodra ik met de auto de Stiltehoeve opdraai,
gevolgd door een warme, kameraadschappelijke knuffel van de andere stilte
broeders en -zusters, en wanneer we dan als ‘brothers in arms’ de warme gedempte ruimte van de Zendo
betreden: dan ervaart mijn geest bijna automatisch een heilzame toestand van sereniteit.
En door in die sfeer in relatietherapie te gaan met mijn emoties, voelde ik dat
de beklemmende weemoed van de ochtend aan het eind van de dag bijna onmerkbaar
was opgelost.
De
stilte had haar werk gedaan.
Of moet
ik zeggen: ik heb de stilte uitgenodigd en ontvangen
om ze
haar werk te laten doen?
Aan de afwezigen; we hebben jullie gemist.
Maar hopen dat jullie de volgende keer weer aansluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten