Als je ooit de
prachtige film La Vita e Bella van Roberto Benigni hebt gezien, ken je het antwoord op het
bovenstaande raadsel.
De stilte.
Ik noem ze de
sterke stilte: ze draagt alles, van het zachte gefluister van de verliefden tot
de decibelstorm van de Tomorrowland deejays.
Onwaarschijnlijk
wat er allemaal gebeurt in dit zwangere niets.
De stilte duwt
je met je neus op de spiegel van je bewustzijn, waarin de woelige onderstroom
van je angsten, frustraties en vermoeidheid meedogenloos weerkaatst wordt. Fel
en heftig.
Dat was ten
minste de ervaring van de meerderheid van de tien deelnemers aan onze
zesweekelijkse Stiltedag georganiseerd door Björn Prins in de zalige rust van Metanoia.
Ondanks deze
inwendige worstelingen is er niemand vloekend weggelopen. Toch niet
lichamelijk. Iedereen bleef trouw de
hele dag door drie kwartier zitten, drie kwartier stappen van kwart na negen
tot half vijf. Zonder een woord te spreken.
Ook niet tijdens de maaltijd. Een ruwe, ongecensureerde confrontatie met
al datgene waar je anders, dankzij de drukte van elke dag, niet hoeft naar te
kijken. Al datgene dat je doordeweeks negeert of waar je van wegloopt, steekt
nu uitdagend zijn middenvinger naar je op.
Er naar kijken en voelen wat het met je doet.
Dat is de kern van de oefening. Geconcentreerd en
alert.
Dick merkte wat
teleurgesteld op dat mediteren geen vaardigheid is die zich in een rechte stijgende lijn ontwikkelt
naarmate je meer oefent. Dit in tegenstelling tot de meeste andere
vaardigheden.
Ook dat behoort tot de essentie van deze praktijk:
the beginners mind.
Telkens weer
opnieuw en opnieuw kijken. En beseffen dat de geest toch doet wat hij wil. Dat
je daar geen controle over hebt. The heart is beating, the lungs are breathing
and the mind is minding.
Je zit midden in
de soap van je eigen leven, zonder dat je verdomme maar een iota kan veranderen
aan het script. ( Joost, terwijl ik dit typ op de iPad, met in de koptelefoon
het lazy table jazz kanaal van Spotify, zie ik vanuit mijn ooghoeken die andere
soap: Thuis. Is dit de vluchtroute die veel mensen gebruiken om niet naar hun
eigen soap te hoeven kijken? Of is dit intellectuele arrogantie van mijn kant?)
Ik voelde me een
beetje schuldig toen ik aan het einde van de dag moest bekennen dat het voor
mij een dagje Boudewijnpark was. Daarmee wilde ik alluderen op hun
reclameslogan: een dol fijn dagje. Ik voelde me tijdens het mediteren vrij als
een dolfijn die dartel duikt en zwemt in een oceaan van dankbaarheid.
Dankbaarheid dat Wouter er weer bij is. Dankbaarheid voor die nieuwe mensen.
Dankbaarheid voor die prachtige plek. Maar vooral dankbaarheid voor mijn lieve
vrouw, onze beide zonen, onze beide schoondochters en onze vier zalige
kleinkinderen.
Er is nochtans
op dit moment veel onzekerheid in mijn leven. Als full time professional
speaker zijn mijn voordrachten mijn enige bron van inkomen. Zullen en er de
komende maanden voldoende voordrachten geboekt worden? Nu ik mij op een nieuw
domein begeef? Geen flauw idee. Ik heb die onzekerheid maar een paar keer
opgemerkt tijdens de dag. Ik heb ze in mijn armen genomen, ze diep in de ogen
gekeken er ermee geslowed. Als ik een
beetje sluimerende angst voelde was dat eerder in de zin van: ga ik door al dat
geluk geen doetje worden, ga ik nog wel sterk genoeg zijn als het tij keert en
de stormen zullen razen, zoals tien jaar geleden?
En dan zag ik
meneer De Uil uit de Fabeltjesland die me zei: "Dat zien we morgen dan wel
weer".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten