Negen tinten stilte

 We waren met negen, afgelopen woensdag, voor onze tweede Stiltedag van het najaar. Enkele bekende gezichten, maar vooral veel onbekende gezichten. Geen diepgaande voorstellingsronde. Ieder van ons heeft zijn eigen zoektocht, zijn eigen redenen om hier te zijn.

We gebruiken wel hetzelfde kompas: de Stilte.

Voor mij is de dag voorbijgevlogen.

Waar ik op vorige Stiltedagen de drie kwartier zitten of stappen soms als eindeloos lang ervoer, was het nu één quasi moeiteloze flow. Het was een aangename ervaring. De denkende geest is geneigd om daar een verklaring voor te zoeken.

Heeft het te maken met het feit dat ik intussen al wat ervaring heb met de stilte? Deels wel, deels niet. Het zal vooral gevaarlijk zijn als ik  naar de volgende Stiltedag zou komen met de verwachting dat het weer zo een zalige dag zal zijn.  Er zullen ongetwijfeld nog stiltedagen volgen tijdens dewelke de inwendige worstelingen weer heftiger zullen zijn.

Zou het kunnen dat mijn geest nu wat meer rust gevonden heeft?  Misschien wel, misschien  niet. Sinds de vorige Stiltedag is mijn moeder overleden. Door het sluipende Alzheimer gif  hadden we al jaren geleden afscheid genomen van haar. De dood kwam als een bevrijding, zeker omdat het stervensproces drie dagen duurde. Vooral de laatste nacht dat ik alleen bij haar heb gewaakt was bijzonder intens. Met haar ademhaling als meditatie-object en haar klamme hand in mijn hand ervoer ik  een onuitspreekbare  rust en verbondenheid.

Dat is het mooie aan mindfulness: het is een ont-moeting 

met wat er in je leeft en waar je in de drukte van elke dag meestal geen aandacht aan geeft.

Tijdens de afsluitende gespreksronde bleek dat, hoewel we alle negen in dezelfde ruimte in dezelfde stilte hadden gezeten, de ervaring toch zeer verschillend was. Negen tinten stilte. Johan, voor wie dit de eerste keer was, was blij (en trots?) dat het hem gelukt was: een dag stil zitten, kijken naar- en worstelen met de drang om dingen te doen.  Voor anderen was het een verhelderende uitdaging om de kracht van de perfectionistische, controlerende gedachtenstroom  te observeren en daar letterlijk bij stil te staan.

Het is een vorm van verbindende overgave als je zo intens 

zonder woorden samen kan zijn met mensen die je nauwelijks kent.

Scheve bomen

De foto hierboven is het beeld dat ik zag  door het raam van de Phil Bosmans zaal tijdens de stapmeditatie. In het gastenboek van Metanoïa vond ik volgende prachtige tekst die ene Jessica Schoepen op 16 november heeft neergepend en die perfect bij dat beeld en de bijhorende ervaring past.

Boven de vruchtbare geur van mest en moddergras

Wijdse grijsheid

Nauwelijks nuances

En in die ontastbare diepte

Vliegen schaterende watervogels over

Scheve bomen

Nochtans windstil

Veraf, een mistige kerktoren kaarsrecht luidend

De voren in het veld verhard door vorst
de groeven in mijn ziel verzacht door verbinding

Een open thuis vol open harten

Geborgen veiligheid

Verborgen temidden

Zompig Vlaamse Velden