Vanmorgen bracht ik mijn kleindochter Sookie naar school.
De rit van Mariakerke naar Latem duurde 15 minuten. De terugweg daarentegen ruim een uur. En nee, dit is niet het gevolg van de "shifting of the continents" waardoor Latem en Mariakerke plots verder uiteen zijn gedreven.
Op de heenweg op de buitenring, zag ik dat er aan de overkant, op de binnenring door wegwerkzaamheden een behoorlijk lange file stond die reikte tot aan IKEA. Het leek me verstandig om terug te keren via een andere weg. De vorige keer heb ik die file vermeden door binnendoor via Baarle-Drongen re rijden.
Nadat ik Sookie had afgezet nam de macht van de gewoonte (of mijn reflexbrein) het even over van mijn reflecterend brein. Daardoor sloeg ik zoals gewoonlijk aan de lichten linksaf, terwijl ik rechts had moeten gaan om de weg binnendoor te nemen. Meteen ging mijn reflecterend brein op zoek in mijn archiverend brein. Eureka! Er was nog een uitweg. Als ik aan de volgende rotonde richting Sint-Denijs-Westrem reed kon ik ook de R4 vermijden. Dat ging vlot, over het dorpsplein tot in de buurt van het Psychiatrisch Ziekenhuis Sint-Camillus: daar begon het eindeloos aanschuiven richting Gent.
Ik voelde de verwijten opborrelen: hoe kon ik zo verstrooid zijn, had ik maar rechts- in plaats van links gereden aan de lichten, ik had al een drie kwartuur aan het werk kunnen zijn,...
En dan heb je twee opties: lekker mee galopperen met die frustraties en je wentelen in zelfbeklag en zelfverwijt. Of: beseffen dat dit de filetijd niet korter, wel onaangenamer zal maken.
Dus: SLOW-time!
Eerst even landen: de contactpunten van mijn lichaam in de comfortabele autozetel voelen, dan voelen hoe mijn ademhaling nu is, hoe mijn buik op en neer gaat; en dan vanuit die stabiele landingspositie kijken naar mijn gevoelens: boosheid. Ha, dat is boosheid, hé: ik herken je. Ik voel je vooral in mijn hartstreek, als een beklemming. Ik voel je woelen en knagen. Ik hou mijn aandacht bij mijn hartstreek en benoem dat gevoel prevelend als "beklemming, beklemming..." zolang het gevoel aanwezig is. Ik SLOW met mijn boosheid. Ik zie dat ze er is, ik voel hoe ze zich manifesteert in mijn lichaam.
En dan, als de boosheid wat wegebt, doe ik een focus-verschuiving. Ik breng mijn aandacht bij het feit dat ik in een warme, comfortabele auto zit, dat ik mij verplaats zonder veel moeite te moeten doen (stel je voor dat ik Sookie met de fiets naar school had moeten brengen: dan had de tocht in de mistige kou veel langer geduurd en me veel meer moeite gekost, dat ik zonet lekker heb ontbeten met mijn vrouw en kleindochter. En zie: langzaam is er een besef van rijkdom en een gevoel van dankbaarheid, waar zonet nog boosheid was.
De focus-verschuiving helpt om de aandacht te brengen bij wat er WEL is, in plaats van bij wat er NIET is, of bij wat ik vind dat er HAD MOETEN zijn. (Alsof ik een Goddelijke status heb en de wereld moet draaien volgens mijn eisen en verwachtingen). Zoals Jon Kabatt-zin vaak tegen zijn patiënten zei: "Als je hier rechtop zit en zelfstandig kunt ademen, dan is er meer goed dan mis met jou.
Het helpt natuurijk als je eerst bent geland (stabiliteit) en milde aandacht geeft aan wat er nu is (boosheid, zelfverwijt). Dan is de focus-verschuiving geen vlucht- of verdringing strategie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten