Vandaag inspirerend stukje gelezen in De Morgen van Fernand Van Damme, student internationale politiek. Jonge man met veel levenswijsheid.
Hij legt de vinger op de rotte plek in onze samenleving: die verslavende drang naar meer, genieten, top, de anderen overtroeven. Een vernietigende drang die gretig gevoed wordt door Facebook & andere media. Alles is competitie: van komen eten, over sterren op de dansvloer tot politieke debatten en sportwedstrijden.
Misschien zijn de vele valpartijen in de wielerwedstrijden één van de vele signalen van hoe een bende, voor de rest gezonde, intelligentie mannen, verblind door hun competitiedrang niets of niemand nog ontzien. Als een woeste horde stormen ze vooruit, want er is er maar één die met de bloemen (en vooral de eer) mag pronken op het altaar van de Sportgod.
Is Facebook niet begonnen als een digitale schandpaal waarmee Sückerberg wraak wou nemen op zijn medestudenten en vooral studentes? Het oorspronkelijke beoordelingscriterium was je uiterlijk, je smoel. Het heet dan ook FACEbook en niet SOULbook, want het is als een fonkelende vitrine in een hoerenbuurt, waar alles draait om uiterlijk vertoon en waar de diepere pijn, de angsten en de onzekerheden van de ziel vakkundig weggemoffeld worden. En er komen steeds meer dergelijke egovoedende vitrines bij op de digitale snelweg. Twitter is nog zo'n mooi voorbeeld. Tussen de vele waardeloze communicatiekeutels vind ik maar heel zelden een inspirerend, bemoedigend bericht.
Mensen weten blijkbaar meer over de vreugde en het verdriet van Frank, Simonneke, Peggy en consorten (allemaal even fictieve figuren als Roodkapje of Sneeuwwitje) dan van hun eigen huisgenoten, vrienden of collega's.
Eén internet- en TV-loze avond per week zou al wonderen kunnen doen om de communicatie van ziel tot ziel te voeden. Want de ziel bereik je best in een kader van rust, stilte en vertrouwen waarbij je de andere lijfelijk ontmoet: het timbre van zijn stem kan horen, de aarzeling in de woordenstroom, de vochtige blik in de ogen... Daarom wellicht is een SOULbook op internet geen goed idee.
Uit mijn ervaring als vrijwilliger bij Tele-onthaal weet ik dat de online chatsessies vaak moeilijker verliepen dan de telefonische gesprekken. Omdat aan de telefoon het uiterlijk van de persoon helemaal wegvalt, ontdek je de rijke inhoud van het stemgeluid: leeftijd, geslacht, blij, droevig, fluisterend of stil…
Geef toe: geen onmogelijke opgave, één avond per week geen tv of internet. Toch besef ik dat dit een naïeve droom is. Het verslavende effect van de egovitrines en de vernuftige plotwendingen in de soaps zijn daarvoor te sterk. Maar als een dergelijke minieme gedragsverandering al niet haalbaar is, hoe moeilijk zal het dan niet zijn om de opwarming van de aarde te voorkomen? Mijn optimistisch geloof in de maakbaarheid van de mens prikkelt mij om te geloven dat we het tij nog kunnen keren. Maar het besef dat een optimist soms een slecht geïnformeerde pessimist is, maakt me droevig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten