Ik heb de gewoonte om zo vaak als mogelijk de dag te beginnen met een kort 'breviermoment.' Dan blader ik in één van de vele boekjes die her en der in huis rondslingeren, sla het op een willekeurige pagina open en lees wat het toeval me aanbiedt. Vandaag was dat een boekje van Eckhart Tolle: 'Eén met alle leven'. Het bevat een serie inspirerende teksten uit zijn boek 'Een nieuwe aarde'
Dit is de zin die mij trof: "Wat is de relatie tussen bewust zijn en denken? Bewust zijn is de ruimte waarin het denken bestaat wanneer die ruimte zich bewust geworden is van zichzelf."
'Wanneer die ruimte zich bewust geworden is van zichzelf?' Wie is dan die 'zichzelf' die zich bewust geworden is? Het lijkt een cirkelredenering. En toch ervaar ik in mijn meditatiesessies dat het gebeurt. Ik voel/ervaar dat ik langzaam loskom van de gedachten en emoties, dat er geleidelijk meer ruimte ontstaat tussen mij en die emoties en gedachten, dat die ruimte steeds weidser, onbegrensder wordt.
Ik ben als het ware uit de gedachte, uit de emotie gestapt om ze van op een afstand te bekijken. Zou het dit zijn dat Plato bedoelde met zijn grot-analogie? Dat we niet langer gefixeerd zijn op de schaduwen op de rotswand, maar dat we de blik richten naar de opening in de grot, waar de zon schijnt die de schaduwen zichtbaar maakt?
Het bewustzijn blijft een boeiend mysterie, zowel voor filosofen als voor wetenschappers. Zelf heb ik er tientallen jaren nooit bij stilgestaan. Zoals wellicht de meeste mensen. Het is pas sinds ik regelmatiger ben gaan mediteren dat ik besef dat het zich bewust worden van het bewustzijn (jawel, hier is de cirkelredenering opnieuw) een transformatieproces is dat een impact heeft op de manier waarop je in het leven staat, dus op je totale zijn.
Net het feit dat het bewustzijn niet logisch te vatten is, maakt de zoektocht ernaar zo boeiend. Telkens opnieuw is er een kans dat je een nieuw perspectief, een nieuwe dimensie ontdekt. Je kijkt met nieuwe ogen naar een (schijnbaar) bekend landschap.
Na het lezen van het tekstje begon ik te mediteren. En geleidelijk aan werd ik me bewust van de uitgestrektheid, de grenzeloosheid van mijn bewustzijn. Ik kon die weidsheid zelfs lichamelijk ervaren. Wat een bevrijdend gevoel om een nieuwe dag te beginnen.
Mijn agenda geeft me dan wel de indruk dat ik weet wat er vandaag op me af komt, toch is dit een valse zekerheid. Zo hadden onze buren, vijf jaar geleden, op 11 november, ook niet in hun agenda staan dat hun dochter Emilie die dag, samen met twee andere medestudentes, met haar fiets van de weg zou gemaaid worden door een beschonken snelheidsduivel. Gelukkig zijn Emilie's ouders er in geslaagd om hun blik af te wenden van de schaduwen op de rotswand en hebben ze deze zinloze dood getransformeerd tot een positief project. Door hun verdriet (dat er ongetwijfeld nog altijd is, wellicht nooit zal weggaan) ruimte te geven is het leven weer dragelijk geworden.
Kijk maar eens op http://www.fondsemilieleus.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten