Wij zijn geneigd het leven te bekijken als een cumulatief proces, een proces van steeds meer; van bijbouwen, ophopen, verzamelen…. Wat we verwerven (bezittingen, status, relaties..) beschouwen we als onaantastbare "verworven rechten".
Zou het kunnen dat precies dit hechten, dit niet durven loslaten de bron is van veel pijn en verdriet?
Bomen zeggen toch ook niet: dit zijn MIJN bladeren, daar heb IK hard voor gewerkt, die wil IK behouden. Dit zijn MIJN verworven rechten! Of zegt de zee bij vloed: dit is MIJN strand, dit heb Ik door hard werken veroverd. Dit is MIJN verworven recht!
De boom laat de bladeren los in de herfst en de zee trekt zich bij eb moeiteloos terug van het strand. De boom weet: dit zijn niet MIJN bladeren, de zee weet: di is niet MIJN strand.
In IK en MIJN zit de pijn.
Wat ons onderscheid van de boom en de zee? Onze denkende geest. Die dreigt ten onder te gaan aan een CO-vergiftiging: de drang om te Controleren en te Oordelen.
Stap af van het louter cumulatief denken. De natuur is een cyclisch proces, van seizoenen, van eb en vloed, van geboorte en dood. Je leven komt voort uit die natuur, dus is het een illusie te denken dat jij ontsnapt aan deze cyclus.
Door te kijken wat verlies, loslaten, aanvaarden met je doet geef je het leven de ruimte om tot volle wasdom te komen. Dat is de wijsheid van de ezel: IAA: Inzicht door Aandacht en Aanvaarding.
Wat kan jij vandaag loslaten om je leven te verrijken?
Jawel: rijker worden door af te staan.
Het kan iets heel simpel zijn: je prioriteitenlijstje? je boosheid op een collega? Je neiging om meteen een oordeel te vellen?
Probeer het eens en kijk wat er van binnen in je gebeurt. Het kan verlossend werken maar het kan evengoed zorgen voor extra frustratie, onrust.
In dat laatste geval: doe de 3 x 10 oefening.
- 1. Klem gedurende 10 tellen je vuisten samen en duw je kaken op mekaar.
- 2. Voel gedurende 10 tellen de spanning en het trillen van je spieren.
- 3. Tel nu langzaam terug van 10 naar nul terwijl jij je vuisten loslaat en je mond laat open vallen: voel je hoe de spanning wegvloeit uit je handen, uit je kaken?
Jij bent als de boom die zijn bladeren laat gaan, als de zee die het strand weer loslaat.
maandag 28 april 2014
donderdag 10 april 2014
De schaduwen in de grot
Ik heb de gewoonte om zo vaak als mogelijk de dag te beginnen met een kort 'breviermoment.' Dan blader ik in één van de vele boekjes die her en der in huis rondslingeren, sla het op een willekeurige pagina open en lees wat het toeval me aanbiedt. Vandaag was dat een boekje van Eckhart Tolle: 'Eén met alle leven'. Het bevat een serie inspirerende teksten uit zijn boek 'Een nieuwe aarde'
Dit is de zin die mij trof: "Wat is de relatie tussen bewust zijn en denken? Bewust zijn is de ruimte waarin het denken bestaat wanneer die ruimte zich bewust geworden is van zichzelf."
'Wanneer die ruimte zich bewust geworden is van zichzelf?' Wie is dan die 'zichzelf' die zich bewust geworden is? Het lijkt een cirkelredenering. En toch ervaar ik in mijn meditatiesessies dat het gebeurt. Ik voel/ervaar dat ik langzaam loskom van de gedachten en emoties, dat er geleidelijk meer ruimte ontstaat tussen mij en die emoties en gedachten, dat die ruimte steeds weidser, onbegrensder wordt.
Ik ben als het ware uit de gedachte, uit de emotie gestapt om ze van op een afstand te bekijken. Zou het dit zijn dat Plato bedoelde met zijn grot-analogie? Dat we niet langer gefixeerd zijn op de schaduwen op de rotswand, maar dat we de blik richten naar de opening in de grot, waar de zon schijnt die de schaduwen zichtbaar maakt?
Het bewustzijn blijft een boeiend mysterie, zowel voor filosofen als voor wetenschappers. Zelf heb ik er tientallen jaren nooit bij stilgestaan. Zoals wellicht de meeste mensen. Het is pas sinds ik regelmatiger ben gaan mediteren dat ik besef dat het zich bewust worden van het bewustzijn (jawel, hier is de cirkelredenering opnieuw) een transformatieproces is dat een impact heeft op de manier waarop je in het leven staat, dus op je totale zijn.
Net het feit dat het bewustzijn niet logisch te vatten is, maakt de zoektocht ernaar zo boeiend. Telkens opnieuw is er een kans dat je een nieuw perspectief, een nieuwe dimensie ontdekt. Je kijkt met nieuwe ogen naar een (schijnbaar) bekend landschap.
Na het lezen van het tekstje begon ik te mediteren. En geleidelijk aan werd ik me bewust van de uitgestrektheid, de grenzeloosheid van mijn bewustzijn. Ik kon die weidsheid zelfs lichamelijk ervaren. Wat een bevrijdend gevoel om een nieuwe dag te beginnen.
Mijn agenda geeft me dan wel de indruk dat ik weet wat er vandaag op me af komt, toch is dit een valse zekerheid. Zo hadden onze buren, vijf jaar geleden, op 11 november, ook niet in hun agenda staan dat hun dochter Emilie die dag, samen met twee andere medestudentes, met haar fiets van de weg zou gemaaid worden door een beschonken snelheidsduivel. Gelukkig zijn Emilie's ouders er in geslaagd om hun blik af te wenden van de schaduwen op de rotswand en hebben ze deze zinloze dood getransformeerd tot een positief project. Door hun verdriet (dat er ongetwijfeld nog altijd is, wellicht nooit zal weggaan) ruimte te geven is het leven weer dragelijk geworden.
Kijk maar eens op http://www.fondsemilieleus.be
Dit is de zin die mij trof: "Wat is de relatie tussen bewust zijn en denken? Bewust zijn is de ruimte waarin het denken bestaat wanneer die ruimte zich bewust geworden is van zichzelf."
'Wanneer die ruimte zich bewust geworden is van zichzelf?' Wie is dan die 'zichzelf' die zich bewust geworden is? Het lijkt een cirkelredenering. En toch ervaar ik in mijn meditatiesessies dat het gebeurt. Ik voel/ervaar dat ik langzaam loskom van de gedachten en emoties, dat er geleidelijk meer ruimte ontstaat tussen mij en die emoties en gedachten, dat die ruimte steeds weidser, onbegrensder wordt.
Ik ben als het ware uit de gedachte, uit de emotie gestapt om ze van op een afstand te bekijken. Zou het dit zijn dat Plato bedoelde met zijn grot-analogie? Dat we niet langer gefixeerd zijn op de schaduwen op de rotswand, maar dat we de blik richten naar de opening in de grot, waar de zon schijnt die de schaduwen zichtbaar maakt?
Het bewustzijn blijft een boeiend mysterie, zowel voor filosofen als voor wetenschappers. Zelf heb ik er tientallen jaren nooit bij stilgestaan. Zoals wellicht de meeste mensen. Het is pas sinds ik regelmatiger ben gaan mediteren dat ik besef dat het zich bewust worden van het bewustzijn (jawel, hier is de cirkelredenering opnieuw) een transformatieproces is dat een impact heeft op de manier waarop je in het leven staat, dus op je totale zijn.
Net het feit dat het bewustzijn niet logisch te vatten is, maakt de zoektocht ernaar zo boeiend. Telkens opnieuw is er een kans dat je een nieuw perspectief, een nieuwe dimensie ontdekt. Je kijkt met nieuwe ogen naar een (schijnbaar) bekend landschap.
Na het lezen van het tekstje begon ik te mediteren. En geleidelijk aan werd ik me bewust van de uitgestrektheid, de grenzeloosheid van mijn bewustzijn. Ik kon die weidsheid zelfs lichamelijk ervaren. Wat een bevrijdend gevoel om een nieuwe dag te beginnen.
Mijn agenda geeft me dan wel de indruk dat ik weet wat er vandaag op me af komt, toch is dit een valse zekerheid. Zo hadden onze buren, vijf jaar geleden, op 11 november, ook niet in hun agenda staan dat hun dochter Emilie die dag, samen met twee andere medestudentes, met haar fiets van de weg zou gemaaid worden door een beschonken snelheidsduivel. Gelukkig zijn Emilie's ouders er in geslaagd om hun blik af te wenden van de schaduwen op de rotswand en hebben ze deze zinloze dood getransformeerd tot een positief project. Door hun verdriet (dat er ongetwijfeld nog altijd is, wellicht nooit zal weggaan) ruimte te geven is het leven weer dragelijk geworden.
Kijk maar eens op http://www.fondsemilieleus.be
woensdag 9 april 2014
FACEbook vervangen door SOULbook?
Vandaag inspirerend stukje gelezen in De Morgen van Fernand Van Damme, student internationale politiek. Jonge man met veel levenswijsheid.
Hij legt de vinger op de rotte plek in onze samenleving: die verslavende drang naar meer, genieten, top, de anderen overtroeven. Een vernietigende drang die gretig gevoed wordt door Facebook & andere media. Alles is competitie: van komen eten, over sterren op de dansvloer tot politieke debatten en sportwedstrijden.
Misschien zijn de vele valpartijen in de wielerwedstrijden één van de vele signalen van hoe een bende, voor de rest gezonde, intelligentie mannen, verblind door hun competitiedrang niets of niemand nog ontzien. Als een woeste horde stormen ze vooruit, want er is er maar één die met de bloemen (en vooral de eer) mag pronken op het altaar van de Sportgod.
Is Facebook niet begonnen als een digitale schandpaal waarmee Sückerberg wraak wou nemen op zijn medestudenten en vooral studentes? Het oorspronkelijke beoordelingscriterium was je uiterlijk, je smoel. Het heet dan ook FACEbook en niet SOULbook, want het is als een fonkelende vitrine in een hoerenbuurt, waar alles draait om uiterlijk vertoon en waar de diepere pijn, de angsten en de onzekerheden van de ziel vakkundig weggemoffeld worden. En er komen steeds meer dergelijke egovoedende vitrines bij op de digitale snelweg. Twitter is nog zo'n mooi voorbeeld. Tussen de vele waardeloze communicatiekeutels vind ik maar heel zelden een inspirerend, bemoedigend bericht.
Mensen weten blijkbaar meer over de vreugde en het verdriet van Frank, Simonneke, Peggy en consorten (allemaal even fictieve figuren als Roodkapje of Sneeuwwitje) dan van hun eigen huisgenoten, vrienden of collega's.
Eén internet- en TV-loze avond per week zou al wonderen kunnen doen om de communicatie van ziel tot ziel te voeden. Want de ziel bereik je best in een kader van rust, stilte en vertrouwen waarbij je de andere lijfelijk ontmoet: het timbre van zijn stem kan horen, de aarzeling in de woordenstroom, de vochtige blik in de ogen... Daarom wellicht is een SOULbook op internet geen goed idee.
Uit mijn ervaring als vrijwilliger bij Tele-onthaal weet ik dat de online chatsessies vaak moeilijker verliepen dan de telefonische gesprekken. Omdat aan de telefoon het uiterlijk van de persoon helemaal wegvalt, ontdek je de rijke inhoud van het stemgeluid: leeftijd, geslacht, blij, droevig, fluisterend of stil…
Geef toe: geen onmogelijke opgave, één avond per week geen tv of internet. Toch besef ik dat dit een naïeve droom is. Het verslavende effect van de egovitrines en de vernuftige plotwendingen in de soaps zijn daarvoor te sterk. Maar als een dergelijke minieme gedragsverandering al niet haalbaar is, hoe moeilijk zal het dan niet zijn om de opwarming van de aarde te voorkomen? Mijn optimistisch geloof in de maakbaarheid van de mens prikkelt mij om te geloven dat we het tij nog kunnen keren. Maar het besef dat een optimist soms een slecht geïnformeerde pessimist is, maakt me droevig.
Hij legt de vinger op de rotte plek in onze samenleving: die verslavende drang naar meer, genieten, top, de anderen overtroeven. Een vernietigende drang die gretig gevoed wordt door Facebook & andere media. Alles is competitie: van komen eten, over sterren op de dansvloer tot politieke debatten en sportwedstrijden.
Misschien zijn de vele valpartijen in de wielerwedstrijden één van de vele signalen van hoe een bende, voor de rest gezonde, intelligentie mannen, verblind door hun competitiedrang niets of niemand nog ontzien. Als een woeste horde stormen ze vooruit, want er is er maar één die met de bloemen (en vooral de eer) mag pronken op het altaar van de Sportgod.
Is Facebook niet begonnen als een digitale schandpaal waarmee Sückerberg wraak wou nemen op zijn medestudenten en vooral studentes? Het oorspronkelijke beoordelingscriterium was je uiterlijk, je smoel. Het heet dan ook FACEbook en niet SOULbook, want het is als een fonkelende vitrine in een hoerenbuurt, waar alles draait om uiterlijk vertoon en waar de diepere pijn, de angsten en de onzekerheden van de ziel vakkundig weggemoffeld worden. En er komen steeds meer dergelijke egovoedende vitrines bij op de digitale snelweg. Twitter is nog zo'n mooi voorbeeld. Tussen de vele waardeloze communicatiekeutels vind ik maar heel zelden een inspirerend, bemoedigend bericht.
Mensen weten blijkbaar meer over de vreugde en het verdriet van Frank, Simonneke, Peggy en consorten (allemaal even fictieve figuren als Roodkapje of Sneeuwwitje) dan van hun eigen huisgenoten, vrienden of collega's.
Eén internet- en TV-loze avond per week zou al wonderen kunnen doen om de communicatie van ziel tot ziel te voeden. Want de ziel bereik je best in een kader van rust, stilte en vertrouwen waarbij je de andere lijfelijk ontmoet: het timbre van zijn stem kan horen, de aarzeling in de woordenstroom, de vochtige blik in de ogen... Daarom wellicht is een SOULbook op internet geen goed idee.
Uit mijn ervaring als vrijwilliger bij Tele-onthaal weet ik dat de online chatsessies vaak moeilijker verliepen dan de telefonische gesprekken. Omdat aan de telefoon het uiterlijk van de persoon helemaal wegvalt, ontdek je de rijke inhoud van het stemgeluid: leeftijd, geslacht, blij, droevig, fluisterend of stil…
Geef toe: geen onmogelijke opgave, één avond per week geen tv of internet. Toch besef ik dat dit een naïeve droom is. Het verslavende effect van de egovitrines en de vernuftige plotwendingen in de soaps zijn daarvoor te sterk. Maar als een dergelijke minieme gedragsverandering al niet haalbaar is, hoe moeilijk zal het dan niet zijn om de opwarming van de aarde te voorkomen? Mijn optimistisch geloof in de maakbaarheid van de mens prikkelt mij om te geloven dat we het tij nog kunnen keren. Maar het besef dat een optimist soms een slecht geïnformeerde pessimist is, maakt me droevig.
dinsdag 8 april 2014
3 vragen die het verschil maken
Gisteren ben ik in de sfeervolle Gentse boekhandel Limerick nog eens gaan luisteren naar Jan Bossuyt. In een dialoog met zijn uitgever Laurence Verwee, bracht Jan een getuigenis over het totstandkomen van zijn nieuwste boek 'De haalbare utopie'.
Ik ben altijd weer ontroerd door Jan's schuchtere, ietwat onhandige maar o zo authentieke vertelstijl. Ik bewonder de gedrevenheid, die neigt naar West-Vlaamse koppigheid, waarmee hij ons telkens weer uitnodigt om onze remmende overtuigingen te overstijgen en zo een transformatieproces op gang te brengen, waardoor we het verschil kunnen maken in deze wereld
Uit vroegere gesprekken met Jan zijn mij drie kernvragen bijgebleven:
1. Waar dromen we van? Waar willen we uitkomen?
2. Hoe kunnen we daar komen? Wat is daar voor nodig?
3. Wat kan ik daar aan doen? Hoe kan ik het verschil maken?
Zoals de vorming van stalactieten is het een langzaam proces. Druppel voor druppel, dialoog na dialoog werkt Jan aan de haalbare utopie: de bewustwording dat wij het verschil kunnen maken.
Dank je, Jan.
Zijn boek is te koop bij yinbooks
http://yinbooks.be
Ik ben altijd weer ontroerd door Jan's schuchtere, ietwat onhandige maar o zo authentieke vertelstijl. Ik bewonder de gedrevenheid, die neigt naar West-Vlaamse koppigheid, waarmee hij ons telkens weer uitnodigt om onze remmende overtuigingen te overstijgen en zo een transformatieproces op gang te brengen, waardoor we het verschil kunnen maken in deze wereld
Uit vroegere gesprekken met Jan zijn mij drie kernvragen bijgebleven:
1. Waar dromen we van? Waar willen we uitkomen?
2. Hoe kunnen we daar komen? Wat is daar voor nodig?
3. Wat kan ik daar aan doen? Hoe kan ik het verschil maken?
Zoals de vorming van stalactieten is het een langzaam proces. Druppel voor druppel, dialoog na dialoog werkt Jan aan de haalbare utopie: de bewustwording dat wij het verschil kunnen maken.
Dank je, Jan.
Zijn boek is te koop bij yinbooks
http://yinbooks.be
Abonneren op:
Posts (Atom)