Gisterenochtend kleurde de einder rozerood, boven het glooiend
landschap tussen Zottegem en Geraardsbergen. Aan de donkere hemel zag ik een
schriel, maar stralend streepje maan, met daarboven de heldere ochtendster. Een
heerlijke winterse ochtend.
Ik was op weg naar een gevecht in Bever. Een gevecht met
mezelf, mijn onrust, twijfels, verlangens. Het is telkens weer een hele
uitdaging als je er aan begint, zo’n dag in totale stilte, waarin je 45 minuten
zittende meditatie afwisselt met 45 minuten stapmeditatie. Zitten, stappen, zitten,
stappen. Van 9u tot 16u30, met daartussen 45 minuten om in stilte een sobere
broodmaaltijd te nuttigen.
Op een bepaald moment voel je bijna onvermijdelijk pijn,
vermoeidheid of verveling, want het lichaam krijgt eindelijk de kans om zich te
uiten. Sommigen van ons hadden nood aan slaap, sommigen voelden lichamelijke
pijnen: hoofd, nek, rug, hart…
Ik geloof dat dit de pijn is waar je doorheen moet om de harde
bolster van je ego te kraken. Om te ontdekken dat het bolster leeg is: het ego heeft
geen vaste, solide vorm. Het is een verhaal dat we in onszelf vertellen over
onszelf. Want we zijn allemaal scenarioschrijvers in bijberoep. Waarom niet het scenario van onze eigen bevrijding schrijven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten