Een flits van verlichting?

In onze samenleving is er een eindeloos aanbod van mogelijkheden om onze geest te vermaken: van Netflix over gaming, soaps, Facebook, Pinterest en ga maar door. Wat die kanalen bieden is vaak niet meer dan kauwgom voor de ogen en de geest. We weten allemaal dat er een wereld van verschil is tussen het voedzame effect van een heerlijke, gezonde maaltijd of het kauwen op een kauwgom. De balans tussen het vermaken en het verVOLmaken van onze geest is duidelijk verstoord. Ik heb de indruk dat we meestal niet echt begaan zijn met het vervolmaken van ons mentaal kapitaal. 

Hoeveel van onze dagelijkse portie van 86.400 secondenbesteden we aan het vermaken en hoeveel aan het verVOLmaken van onze geest? 

Tijdens de 1200 seconden van mijn ochtendmeditatie werd ik me intens bewust van de immense uitgebreidheid van mijn bewustzijn. Ik was me niet alleen bewust van het zittend lichaam, maar ook van de kamer waarin ik zit, het huis, de buurt, de stad, het land, het continent, de planeet, het zonnestelsel, de melkweg, de cosmos… Een overweldigende ruimte met vooral veel leegte. En in die ruimte en die leegte schuilt mijn vrijheid om te kiezen hoe ik omga met wat zich daarin aanbiedt: mensen, objecten, geluiden, gebeurtenissen, verhalen… Die vrijheid niet alleen kennen met mijn hoofd, maar gewaar zijn met mijn hele lichaam en geest: dat ervaar ik als een flits van verlichting. Dat heb ik nog maar zelden ervaren als ik mijn geest aan het vermaken ben.

Heb jij een repetitiekot?

We vinden het doodnormaal dat artiesten een repetitiekot hebben, om hun samenspel te oefenen en om te schaven en te schuren aan hun muzikale nummers.

We vinden het doodnormaal dat voetballers een oefenterrein hebben en op oefenstage gaan om hun matchen voor te bereiden.

Hebben wij, mind workers, dan ook geen repetitiekot nodig om de processen in ons brein beter te begrijpen en onze basisvaardigheden zoals stabiliTEA, autenticiTEA, clariTEA en empaTEA te trainen en te verankeren dankzij de neuroplasticiteit van ons brein?

Want: ‘neurons that fire together, wire together’,
zoals aangetoond door menig breinscan.

Mijn repetiekot is een rustig plekje in huis, waar ik me ongestoord kan terugtrekken om te SLOW’en. Daarnaast heb ik ook een subliem repetitiekot in de Stiltehoeve in Moerkerke-Damme. De energie van die dag van samen repeteren in de stilte, werkt nog dagenlang na en geeft me een extra boost om ook thuis te blijven repeteren.

Herinneringen aan een zolderkamer

Mijn kozijn Johan woonde in een klein, laag huisje met een aanleunende schuur in Vierlinden, een landelijke wijk in Evergem. De hooizolder in de schuur was een van onze favoriete speelplekjes. Ik vond het heerlijk om te kijken hoe op een zonnige zomerse dag het gulle zonlicht binnenviel door de spleten tussen de verweerde dakpannen. Een uitbundige lichtbundel met daarin duizenden dartele, dansende stofdeeltjes.

Dat beeld kwam spontaan bij me op in mijn ochtendmeditatie: in de lichtstraal van mijn bewustzijn zag ik mijn dansende gedachten als stofdeeltjes komen en gaan.

En dan kwam het beeld van mijn vriend Marc Michils, die de afgelopen maanden twee behoorlijk pittige operaties heeft ondergaan.

En dan borrelde dat mooie zinnetje van Leonard Cohen op: 

“there is a crack in everything, that’s how the light gets in.”

Na dit half uurtje ochtendlijke verstilling typten mijn haperende vingers de boven- en onderstaande tekst. 

De stofdeeltjes zijn letters geworden…

Lieve krachtig kwetsbare vriend,

We begonnen destijds ons boek met die regel van good old Leonard.

Een regel die we wellicht pas echt kunnen bevatten als we zelf de “crack” hebben meegemaakt.

In het begin is er alleen de ruwe, brutale pijn, de angst, de onzekerheid van die crack. De crack is een donkere kloof die je soms dreigt te verzwelgen. Pas als na verloop van tijd het licht langzaam begint door te schemeren, komt het besef dat de crack een breuklijn is, met daarachter een nieuw begin.

De crack is een blijvend litteken, fysiek en mentaal, waarvan de pijn (gelukkig) geleidelijk een vage herinnering wordt.

Wat (hopelijk) blijft is het licht.

Als je met de juiste lens naar het licht kijkt, zie je het rijke spectrum aan kleuren. De kleuren van de regenboog. Het licht van het thuiskomen in je eigen leven, je eigen relatie, je eigen gezin, je eigen huis.

De rijke lichtstraal zal ongetwijfeld ook doorschijnen in je nu al waardevolle engagement bij Kom op tegen Kanker.

With love from me to you,

Erik

Een bevrijdende les in de kunst van het beeldhouwen

Ken jij de als-dan-gedachtengangen? Het zijn kronkelende, eindeloze gangen waar wij mensjes vaak in verloren lopen. Ik toon je enkele van mijn recente en oudere als- dan- gedachtengangen: “Als ik maar wat trager zou spreken, dan zouden mijn lezingen nog beter zijn.” “Als mijn linkerbeen niet zo haperde, dan zou ik me veel zekerder voelen.” “Als ik met pensioen ben, dan zal ik me vrijer voelen.” Zo kan ik nog even doorgaan.

Natuurlijk is er niets fout met het streven naar verandering, persoonlijke groei. De vraag is: is dat een verandering die ikzelf wil, of die ik doe dat om anderen te behagen? 

Anders gezegd: volg ik mijn eigen GPS of die van een ander?  En vooral: is het echt zo dat ik enkel gelukkig zal zijn ALS die voorwaarden vervuld zijn?

Onze dag in de Nobele Stilte begon met een uitnodiging van Björn om onze gedachtengangen even te bekijken in een proces met drie kwaliteiten. Starten met het focussen van de aandacht om de nodige mentale stabiliteit uit te bouwen. Blijven kijken met een open geest, geen deuren dichtgooien of ramen sluiten. Wel de nodige afstand behouden om niet meegesleurd te worden in de gedachtengangen. En als dat gebeurt, om telkens terug te keren naar de stabiele vertrekbasis. En tenslotte om daarbij een vriendelijk, vrolijk hart te behouden.

Dit proces stelt je in staat om te beginnen schrappen: welke verhalen leiden tot niets, zijn gewoon ballast? Om zo tot je zuivere, pure kern te komen. Björn gebruikte het voorbeeld van Michelangelo, die zei dat het krachtige, elegante beeld van de David al vervat zat in het blok marmer. Hij moest enkel de overbodige stukken weghakken.

Het begint al door er die dag zelf bij te zijn. Want daarvoor hebben 14 doorgaans drukbezette dames en heren af flink wat moeten schrappen en schuiven in hun agenda om zich gewoon die dag vrij te maken. Om dan even de klassieke seconden-klok te vergeten en te luisteren naar de nu-klok. Elke ademhaling een nieuwe, verse kans. Elk stapje een uitnodiging om thuis te komen.

In de nabespreking bleek dat elk van ons flink had zitten kappen en houwen in onze verhalen. Zo hadden we het overbodige evenals het essentiële minstens gezien en konden we er verder mee aan de slag.

Bij mij kwam op een bepaald moment het indringend inzicht dat niet alleen bepaalde verhalen geschrapt konden worden, maar dat op een bepaald moment ook de verhalenverteller zelf geschrapt zou worden. Dat bracht mij bij vier vragen waarop ik wellicht nooit het antwoord zal weten: hoe, waar, wanneer en met wie zal de verteller geschrapt worden? Ik weet het niet en dat niet weten was niet beklemmend, maar gaf me ruimte.