Maar wat is dat eigenlijk, mediteren?

Een eenvoudige vraag, waarop het antwoord iets minder eenvoudig is omdat er veel misverstanden bestaan omtrent mediteren én er veel verschillende vormen van mediteren zijn.

Wat het niet is: stoppen met denken, een ontspanningstechniek, een vorm van gelukzalige trance bereiken, een religie…

Mediteren is een training van je mentale spier,
zoals je in de gym je lichamelijke spieren traint.

Zelf beoefen ik mindfulness meditatie, wat een vorm van “inzichtsmeditatie” is.

Je oefent om met een bijzondere vorm van aandacht te kijken naar wat je HIER en NU ervaart. De aandacht is bijzonder omdat hij alert (gericht, niet doezelen of dagdromen), openhartig (ontvankelijk, onbevangen) en mild (onbevooroordeeld) is.  

Tijdens het oefenen zal je merken dat jij je geest continu moet bijsturen om in contact te blijven met die bijzondere vorm van aandacht en niet te verdwalen in mijmeren of piekeren. Als je geest toch afdwaalt (wat hij onvermijdelijk zal doen, want dat is zijn natuur en hij heeft ook al jaren het kot voor hem alleen) dan begeleid je hem vriendelijk en kordaat naar die openhartige ruimte. 

Mark Williams zegt: 

“When you meditate you are in the escort business,
you escort your wandering mind over and over again to the here and now.”

Blijven oefenen is de boodschap. Zo bevrijdend in deze wereld waar berichten van rampen, angst, frustatie, boosheid, wantrouwen via de kieren en spleten van de media je geest besmetten.

Er is vandaag een mooi aanbod van online meditatiecursusen, zoals Mindful Me, aangeboden door Itam.  https://www.mindfulme.be/home.html

Overweldigd door mededogen

In mijn ochtendmeditatie werd ik plots overvallen door een onbehaaglijk gevoel. 

Aanvankelijk flitsen de beelden door mijn hoofd -samen met beklemmende gevoelens in mijn hart- van de honderden mensen die nu op intensive care, waar ook ter wereld, vechten voor hun leven, helemaal alleen, zonder familie of geliefden aan hun zijde. Zoals destijds in de Wereldoorlogen veel gezonde, jonge mensen een eenzame dood stierven in de loopgrachten en bomkraters.  De huidige situatie heeft toch alle kenmerken van een oorlogssituatie: niet? Mobilisatie van medici om naar het front te gaan, stilleggen van het dagelijks leven, mobilisatie van bedrijven om medisch materiaal te produceren, politiepatrouilles alom…

Onbewust sluipt die angst via de deuren en spleten van tv, krant, facebook, radio, twitter mijn leven binnen. Gisteren was ik beginnen luisteren naar de podcast van Björn Soenens vanuit New York. Halfweg gestopt, mijn hart kneep dicht, ik kon het niet meer aan.

Tijdens mijn ochtendmeditatie had ik het gevoel dat ik met elke ademhaling nog meer onrust binnenzoog, alsof de ruimte rondom mij vol zat met besmettelijke mentale pollen. Ik voelde een verlangen om te vluchtten in positieve herinneringen, want mijn vat van mededogen was beklemmend vol. Maar ik vluchtte niet, ik bleef kijken naar die onrust.

Tot langzaam het inzicht kwam: het feit dat dit alles mij zo raakt is omdat ik een mens ben, een sociaal verbonden, levend wezen. Heel langzaam nam de beklemming af, want ik voelde hoe onder dit mededogen (waarvan ik dacht dat het mijn bodem was) nog een diepere laag zat: de levensstroom van mijn ademhaling. Het gewaarzijn van die ritmische beweging van eb en vloed bracht me rust en ruimte, ik dobberde in de oceaan van het leven.

Ik dankte op het einde al mijn mindfulness leraars die mij deze vaardigheid hebben aangeleerd.

Maar ik ga nu toch tijdelijk enkele media kieren en deuren sluiten. De berichten voegen voorlopig niets toe. Even stilte en tijd om te laten bezinken.