Mijn kozijn Johan woonde in een klein, laag
huisje met een aanleunende schuur in Vierlinden, een landelijke wijk in
Evergem. De hooizolder in de schuur was een van onze favoriete speelplekjes. Ik
vond het heerlijk om te kijken hoe op een zonnige zomerse dag het gulle zonlicht
binnenviel door de spleten tussen de verweerde dakpannen. Een uitbundige
lichtbundel met daarin duizenden dartele, dansende stofdeeltjes.
Dat beeld kwam spontaan bij me op in mijn
ochtendmeditatie: in de lichtstraal van mijn bewustzijn zag ik mijn dansende gedachten
als stofdeeltjes komen en gaan.
En dan kwam het beeld van mijn vriend Marc
Michils, die de afgelopen maanden twee behoorlijk pittige operaties heeft
ondergaan.
En dan borrelde dat mooie zinnetje van Leonard
Cohen op:
“there is a crack in everything, that’s how the light gets in.”
Na dit half uurtje ochtendlijke verstilling typten
mijn haperende vingers de boven- en onderstaande tekst.
De stofdeeltjes zijn
letters geworden…
Lieve
krachtig kwetsbare vriend,
We begonnen destijds ons boek met die regel
van good old Leonard.
Een regel die we wellicht pas echt kunnen
bevatten als we zelf de “crack” hebben meegemaakt.
In het begin is er alleen de ruwe, brutale
pijn, de angst, de onzekerheid van die crack. De crack is een donkere kloof die
je soms dreigt te verzwelgen. Pas als na verloop van tijd het licht langzaam
begint door te schemeren, komt het besef dat de crack een breuklijn is, met
daarachter een nieuw begin.
De crack is een blijvend litteken, fysiek en
mentaal, waarvan de pijn (gelukkig) geleidelijk een vage herinnering wordt.
Wat (hopelijk) blijft is het licht.
Als je met de juiste lens naar het licht
kijkt, zie je het rijke spectrum aan kleuren. De kleuren van de regenboog. Het
licht van het thuiskomen in je eigen leven, je eigen relatie, je eigen gezin,
je eigen huis.
De rijke lichtstraal zal ongetwijfeld ook
doorschijnen in je nu al waardevolle engagement bij Kom op tegen Kanker.
With love
from me to you,
Erik
