Ik zat gisteren weer bij een bende rare snuiters.

De bende kwam samen zonder enig punt op de agenda.

Er was geen doel dat moest bereikt worden, er werden geen Key Performance Indicators vooropgezet.

Iedereen begon met te zeggen: ik zie wel wat er op mij afkomt vandaag.

Geen controle, geen krampachtig sturen of subtiel manipuleren.

Er was geen discussie, geen competitie, geen haantjesgedrag. Geen scherpe woorden of verwijten. Geen snedige tweets. We staarden mekaar niet aan met blikken vol vuur. We zaten zwijgzaam met gesloten ogen in een kring.

Er was geen dj, geen orkest, geen video-wall of lichtshow. Geen alcohol of andere geestverruimende middelen.

Er was stilte. Niet de ijzige, koele stilte tussen mensen die mekaar negeren of misprijzen, maar de Nobele Stilte tussen mensen die mekaar dragen, mekaar verdragen, mekaar vertrouwen.

Björn gaf kort enkele wegwijzers mee die ons konden helpen om de weg terug te vinden naar het Aardsparadijs, waar we onszelf hebben uit verjaagd, onder meer door onze gevoelens van schuld. Schuld tegenover onszelf: ik ben niet goed genoeg, ik ben geen goede vader, moeder, collega. Schuld tegenover de anderen, de wereld.

Merk op, zei Björn, dat onder elk gevoel van schuld een oordeel schuilt: een oordeel over jezelf, de ander, de wereld. Kijk naar dat oordeel.

"Accepteer was is

Laat gaan wat was 

Omarm wat komt”

Terwijl we de rest van de dag zo zwijgend samenzaten in de vertrouwde Stiltehoeve, voelde elk van ons hoe het veld van verbondenheid geleidelijk sterker werd tussen ons, als een warme, voedende bron, een tedere vlam midden in onze kring. Hoe we mekaar die dag hebben gesteund en gedragen, in Stilte.

Het was weer heerlijk vertoeven bij die bende sympathieke rare snuiters.