Mijmeren bij een ballonnetje

Het was tijdens het beluisteren van de grootmeester Toon Hermans, die lyrisch zingt over een "b'llontje in de lucht, aan een touwtje…" dat volgende gedachte mij overviel.

Informatie-obesitas
Ons onderwijs -en bij uitbreiding onze samenleving- hecht veel belang aan het verzamelen en verspreiden van kennis: het weten.  De lijvige weekendkranten die hier naast me liggen, met al hun bijlagen zijn maar een van de vele voorbeelden van die informatie-obesitas.  Dan heb ik het nog niet over de vele journaals, nieuwsuitzendingen, documentaires, duidings- en achtergrondprogramma’s op radio, televisie en online. Of de “crap” op Twitter, Facebook en consoorten.

De buitenkant
Kennis is de vulling van de ballon, de binnenkant. Niet onbelangrijk. Maar de echte waarde van de kennis is dat ze ons bewust kan maken van de buitenkant van de ballon: daar waar de ballon het niet-weten raakt.

En weet je wat zo leuk is: eens je dat beseft, zie je dat hoe groter de ballon wordt, hoe groter ook het raakvlak met het niet-weten, het onbekende. En het is precies dat inzicht dat mij beroert en ontroert.

Het niets

In onze eeuwige honger om de binnenkant van de ballon te vullen, blijft er geen tijd meer over om in contact te komen met het niets, de leegte, de stilte van de buitenkant. Bij het mijmeren werd ik overvallen door een quasi metafysische gedachte: “Iets wat bestaat noemen we ‘iets’. Het niets bestaat, dus het niets is  iets.”

Intussen zijn we er dankzij de wetenschappelijke kennis ook in geslaagd om de golvingen in het niets te meten: de zwaartekracht golven. Een golving afkomstig van twee zwarte gaten die enkele miljarden jaren geleden mekaar verzwolgen hebben. Dit en de ontdekking van het Higgsdeeljte maakt mij even lyrisch als het ballonnetje van Toon.

Pas als we de waarde van het niets (niet doen, niet plannen, niet oordelen) in eer herstellen, laten we toe dat er een nieuw iets “ontstaat”. In mijn meditatie word ik mij soms bewust van dit zwangere niets….