Hoe tevreden ben jij met de rust, stilte en het geduld in je leven,?

Rust…

om op adem te komen en te recupereren van het drukke bestaan: werk, verkeer, gezin.

Bij mijn kinderen zie ik een paradoxaal gedrag. Om te recupereren van het harde werken en van de drukte van de kinderen, voelen zij de nood om “eens uit de bol te gaan, alle remmen los te gooien” of om op city-trip te gaan naar Berlijn of Barcelona. Activiteiten die wellicht zorgen voor een ontlading van de opgebouwde stress, maar die het lichaam niet meteen in een recuperatie modus brengen. Waardoor men half uitgeslapen weer aan de werkweek begint.

Stilte

… om de overprikkelde zintuigen te laten recupereren.

Altijd is er Q-music op de achtergrond of – nog erger- staat de televisie op. De beeldbuis produceert niet alleen geluid, maar ook bewegende beelden die een onweerstaanbaar aanzuigeffect hebben op mijn primitieve brein. Door intensiever te mediteren ben ik blijkbaar extra gevoelig geworden voor die onophoudelijke stroom van auditieve- en visuele prikkels. Zo valt het me meer en meer op hoe luidruchtig sommige restaurants zijn. Een groep mensen klinkt soms als een meute krijsende meeuwen. Komt daar nog bij dat veel restaurants totaal geen aandacht hebben voor de irriterende muziek die zij hun klanten serveren. Allemaal prikkels die onbewust en onopgemerkt even schadelijk als een soort fijn stof ons lichaam en onze geest bezoedelen en belasten.

Geduld…

met jezelf en de anderen.

Gebrek aan geduld is één van mijn grote zwaktes. Aan het verkeerslicht, in de wachtrij, tijdens een langdradig gesprek: telkens voel ik een impulsieve opstoot van ongeduld.

Het paradoxale effect van mijn meditatiepraktijk is dat ik me nu sterker dan vroeger bewust ben van die impuls. Het verschil is dat vroeger mijn lichaam en mijn geest gekaapt werden door die irritatie. Met boosheid of minstens norsheid tot gevolg. Nu merk ik die irritatie op, kijk ik er nieuwsgierig naar hoe ze opborrelt, hoe ze zich via het inmiddels bekende pad verspreid in mijn lichaam. Maar nu slaag ik er steeds beter in om een mentale ruimte te bewaren, waardoor ik me niet verzet tegen- en ook niet meega met dat gevoel. De irritatie is er, ik herken ze, ik geef ze ruimte, waardoor er automatisch minder wrijving en spanning is.

Jezelf (en dan vooral je overprikkelde zintuigen) de ruimte gunnen om geduldig in stilte te rusten, dat is wellicht de beste remedie tegen de SP-verslaving (Sensoriële Prikkeling) van deze tijd. Zoals Viktor Frankl al heeft vastgesteld:

“Tussen stimulus (prikkel) en respons zit een ruimte.
In die ruime schuilt je kracht om je respons te kiezen.
In die respons schuilt je groei en je vrijheid.”

Net als voor het versterken van (spier)kracht, vereist het ontwikkelen van deze mentale kracht tijd om te trainen.

Rust, stilte en geduld: drie schaarse (en dus waardevolle) eigenschappen in deze tijden van overvloed.