Woensdag trekken we ons met 5 bedrijfsleiders samen in stilte terug in de pas gerenoveerde Stilte Hoeve van Bond zonder Naam in Damme.
Het afgelopen jaar hebben we om de zes weken één dag samen in stilte doorgebracht. Nu wordt het iets intenser. Ik weet nu al dat dit geen eenvoudige opgave wordt voor mij. Uit mijn ervaring met enkele 10 daagse retraites in Zweden weet ik dat mijn ongeduldige, scheppende geest me de eerste dagen weer zal opjutten op zoek naar nieuwe ideeën. Zeker nu ik in een fase in mijn leven zit waar ik wel weet wat ik loslaat ( het vertrouwde domein van mijn direct marketing opleidingen) maar nog altijd niet weet wat er in de plaats komt.
Ben ik dan een masochist die zichzelf bewust pijnigt?
Ik meen van niet. Wat ik wel weet is dat wij mensen te weinig oefenen om te leren omgaan met pijn en tegenslag. We zoeken altijd naar een nieuwe, andere, nog sterkere kick. Dit doen we vooral om niet te moeten luisteren naar de sluimerende, onvermijdelijke en o zo onvoorspelbate dreiging van de dood. Ik denk dat je pas echt gelukkig kan zijn als je leert om te gaan met ongelukkig zijn. Er is niets mis met ongelukkig zijn, als je de moed hebt om die gevoelens niet te ontlopen of te verdringen, maar ze met open vizier in de ogen te kijken. Dat is ondermeer wat er gebeurt in de stilte.
Ik zie de retraite als een uitdagende oefening waarbij ik de lei uit het verleden schoon kan vegen, om met een blanco lei de toekomst in te stappen en te kijken wat zich aandient. Vertrouwen op mijn diepere, intuïtieve wijsheid, zonder dat mijn plannende, sturende geest zich er al te veel mee bemoeit.
Ik vermoed dat het proces in vier stappen zal verlopen: vertragen, verstillen, verdiepen om tenslotte te verbinden met mijn diepere, zuivere ik. Wetend dat in elk van die fases er verzet zal optreden van mijn dominante, denkende geest, die voelt dat de alleenheerschappij in zijn ego-koninkrijk bedreigd wordt.
Die innerlijke strijd lijkt me boeiender dan de War of Thrones, hoewel ik moet bekennen dat ik van deze laatste niets afweet. Wat ik bedoel is dat ik vermoed dat veel mensen, en dus ook onze samenleving in haar geheel, meer baat zouden hebben in dit proces van vertragen, verstillen, verdiepen en verbinden, eerder dan de confrontatie met onze diepere gevoelens te ontvluchten in gaming, drank, drugs of luidruchtige festivals. Die hebben wellicht elk hun nut en waarde, alleen slaat de balans nu wellicht iets te veel door naar de vluchtroute.
Tijdens de retraite gaan we offline. Mijn verslag volgt dus pas over een week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten