Mediteren is als voetbal kijken

Woensdag 18 juni.

Het Rosaria stadion in Bever.

Van onze correspondent ter plaatse.

Het lekkere weertje inspireerde de coach om de training buiten te organiseren. Zoals gebruikelijk bij een topteam gebeurde dit op een afgesloten plek, lekker verscholen tussen het groen. Om nieuwsgierige fans en opdringerige perslui op afstand te houden?

Een overgangsritueel

We moesten wel gebogen door een nauw gat in de haag kruipen om het afgesloten graspleintje binnen te treden. Als overgangsritueel kon dat tellen. Voor mij voelde het als een omgekeerde geboorte: alsof ik weer binnensloop in de moederschoot.

De startinstructies van de coach waren niet min.

“Always maintain a joyfull mind.”

Hilariteit alom: haha, die kennen we al. Dat is gewoon copy-paste.

De coach, die zijn papenheimers kent, had deze reactie verwacht.

“Ja, maar, kijk ook eens naar wat erna komt:

 When everything goes wrong, treat disaster as a way to wake up.

Be gratfeful to everyone.

Don’t feel sorry for yourself.”

Slik.

Toen werd het even stil.

Met de woorden: “Laat dit vooral een dag zijn waarin je goed zorgt voor jezelf” doken we de stilte in.

Net zoals bij de Belgen in Brazilië, was de eerste helft voor mij echt zwoegen en afzien. Het graspleintje helt flink wat af, waardoor ik in een verwrongen positie op mijn kniestoel zat. Na amper tien minute begon mijn L3 (mijn zwakste rugwervel) op te spelen. Zou ik dit 45 minuten volhouden? Door even van houding te veranderen kon ik de pijn wat milderen. De rest van de dag heb ik mijn stoel gewoon gedraaid waardoor de zwaartekracht in mijn voordeel werkte en mijn bekken werd gekanteld.

De SS’er in mijn hoofd

Toen de pijn afnam, kwam het middenveld vrij en begon de SS’er in mijn hoofd het spel te domineren. Alvorens je foute gedachten krijgt over mijn politieke sympathieën: mijn SS’er is mijn Scenario Schrijver. Het regende ideetjes die ik zou kunnen gebruiken in de nieuwe workshop die ik volgende week voorstel naar aanleiding van het verschijnen van mijn nieuwe boek. Ik wou dat ik een pen bij de hand had om al die invallen te noteren.

Tot ik me de vraag begon te stellen waarom mijn Scenrio Schrijver zo actief was. Wat schuilt daar onder? Ik wil het goed doen volgende week. O ja, en dan? Omdat ik wil dat de mensen geïnspireerd worden door wat ik vertel? Oh ja, en dan? Omdat ik wil dat de mensen mij graag zien. Oh ja, en dan? Omdat ik die erkenning nodig heb om mijn zelfvertrouwen te voeden? Oh, ja, en dan? En dan heb ik de Mitterand in mijn hoofd genegeerd (et alors?). Intussen waren we al twee zit- en twee stapmeditaties verder.

In de laatste stapmeditatie (het was toen al tegen één uur in de middag) voelde ik een hongergevoel opkomen. Dat gaf meteen aanleiding tot het verlangen naar eten. Gevolg: met extra gespitste oren uitkijken naar het ‘bevrijdend’ signaal van de coach. Bevrijding van wat? Van het verlangen. Haha. Wat een giller. Eens het buikje gevuld komt er gegarandeerd wel een nieuw verlangen.

Een orgie van sensaties

Dus besliste ik na de middag, in de tweede helft, om mijn aandacht te houden bij de lichamelijke prikkels en sensaties: het voelen van het contact met mijn kniestoel, de mysterieuze processen in mijn maag en ingewanden waar de soep, de sla, de tomaten, het brood, de kaas van daarnet worden omgezet in voedende energie, die gretig wordt opgenomen door mijn hele lijf, het zachte briesje dat af en toe mijn lichaam streelde, de warme gloed van de zon op mijn aangezicht, de verkoeling van de wolken die voor de zon schoven -waardoor er voor mijn gesloten ogen een grijze waas verscheen, alsof ik in een mistig landschap was beland-  het vrolijke gezang van de merel, het koeren van de Turkse tortels, het geluid van de houtsnip –dat door mijn talige geest werd vertaald als “ik wil, aandacht; ik wil aandacht”, het geronk van een overvliegend vliegtuig, het getimmer van de vaklui verderop en vooral het niet aflatend geklater van het watervalletje aan de zwemvijver. Het leek wel of ik het water hoorde zingen.

Kortom: de namiddag was een orgie van geluiden en lichamelijke sensaties. En daaronder ontdekte ik een enorme dankbaarheid voor dit lichaam, dat ik tijdelijk mag bewonen. Zelfs de Scenario Schrijver, die normaal altijd commentaar geeft bij de match, werd er stil van. Dit was louter lichaam zijn.

Ik heb de slogan van de coach “be grateful to every one”, uitgebreid met “be grateful to every sound”.

De Geestige Geest

Toen ik de coach na afloop vertelde over de niet aflatende Scenario Schrijver in mijn hoofd zei hij: dat is normaal dat je blijft doordeken: het hart klopt, de longen ademen en de mind is minding. Dat laatste zou ik dan vertalen als: de Geest is Geestig. En dan niet louter in de Gentse betekenis van grappig. De Geestige Geest is soms grappig, soms venijnig, soms blij, som droef.

 Ik was in elk geval blij met mijn Geestige Geest. Zelfs toen ik op de weg terug naar huis weer grandioos verloren reed. Ik ontdekte namelijk een nieuw landschap.

Erik Van Vooren