“Wat kan ik doen?”
Dat vroeg ik me af toen Anne, een ex-collega met wie het fijn samenwerken was bij Test-Aankoop en BBDO/Direct, me vertelde dat haar man Jan, net zestig, een finaal verdict te horen kreeg: terminale breinkanker. Jan, burgerlijk ingenieur van opleiding, maar mooie, warme, minzame zakenmens in het leven.
Tijdens mijn ochtendmeditatie kwam die vraag dus, “wat kan ik DOEN” in mij op?” Het antwoord was: niks. Er zijn momenten in het leven waarop je niets kan DOEN, je kan er enkel ZIJN, openhartig, liefdevol, aandachtsvol, met weinig woorden, een zachte aanraking. Aandachtsvol voor zijn en jouw woelige gevoelens. Zonder verzet, zonder boosheid.
Dat is niet niks, dat is ALLES.
Het is begrijpelijk dat Anne, een daadkrachtige vrouw, een meester organisator, zich vaak hopeloos en machteloos voelt. Haar moto: “Vooruit is de weg” straalt kracht uit, toch is ze niet te koppig of te trots om haar kwetsbaarheid te erkennen en om psychologische hulp te zoeken.
Lieve Jan en Anne, ik ZIJN bij jullie en in mijn hart ZIJN jullie bij mij. Vanaf nu in elke ochtendmeditatie.
Jullie ZIJNDE vriend,
Erik
