Dit was ik nog vergeten in mijn vorige blog

Een zesde Westerse aandoening: Snelheidsverslaving

In mijn vorige blog beschrijf ik vijf aandoeningen die typerend zijn voor onze Westerse samenleving. Ik wil er bij deze een zesde aan toevoegen.

Als ik nu terugkijk naar de populaire tv-programma’s uit mijn jeugdjaren valt het op hoe traag de beeldwisseling is. De camera filmt elke scène minutenlang vanuit dezelfde positie. Pas dan besef je hoe we door de jaren heen geruisloos en onbewust gewend zijn geraakt aan een nerveuzere stijl van filmen en mixage, met snelle beeldwisseling en een beweeglijke camera. 

Niet alleen in de films, ook in het dagelijks leven zijn we onbewust gewend geraakt aan een hogere snelheid. Blijkbaar stapt en spreekt de hedendaagse mens sneller dan vroeger. Onze digitale communicatie verloopt in real time en we vinden het normaal dat een artikel dat we vandaag online bestelden morgen al geleverd wordt. Zelfs de Sint komt al ruim een maand vroeger dan weleer. We gedragen ons als verwende, ongeduldige kinderen. 

Hoe meer we kunnen doen in minder tijd, hoe meer we willen doen. Het is een race die we nooit kunnen winnen, want onze verlangens hebben een onblusbare honger en stuwen ons hitsig verder in deze wedloop tegen de tijd, waardoor we veroordeeld lijken om onszelf onophoudelijk hijgend achterna te hollen. Nochtans is de periode waarin we moeten wachten en reikhalzend uitkijken, een mooie kans om onze verlangens te koesteren in hun nog pure, onvervulde fantasiestatus. Maar zelfs dit beetje geduld is voor velen een onuitstaanbare kwelling, die kost wat kost moet vermeden worden. 

Digitalisering maakt dat die zinvolle tussentijd steeds korter wordt en soms zelfs helemaal samengeperst wordt.  

“Je bestelling de volgende ochtend in de bus verwachten is kindergedrag: 

ik zie iets, ik wil het en ik wil het nu”, 

schrijft Marnix Peeters in De Morgen.

Remedie?

Leren om zoveel mogelijk aandacht te geven aan wat er nu is, en niet voortdurend verwijlen in het herkauwen van het verleden of het projecteren van de toekomst. Natuurlijk is af en toe nostalgisch mijmeren of fantaserend dromen zinvol en heerlijk.  Maar het is eveneens zinvol om met je volle aandacht aanwezig te zijn bij de taak die je nu vervult, het gesprek dat je nu voert, de persoon die nu voor je zit. Het is eveneens nuttig om geduldig te leren wachten. Vanuit dit perspectief heeft zelfs verveling zijn nut. De gedachten en gevoelens die bij verveling horen openhartig observeren is een verhelderend leermoment op je pad naar zelfinzicht en persoonlijke groei.