Ik vind het fijn om net voor het slapengaan even kort mijn dag te overlopen om op zoek te gaan naar de kleine, schijnbaar banale dingen waar ik dankbaar voor ben. Die momenten herbeleef ik dan even in mijn verbeelding. Ik stop ze vervolgens in een kleurrijk geschenkdoosje (soms rood, soms geel) dat ik afsluit met een dankbaarheidsstrik.
Gisteren was dat bijvoorbeeld het beeld van onze kleindochter Sookie (2,5 jaar) die met haar speelgoed telefoon een imaginair gesprek voert met haar mama. Met een ernstig gezicht luistert ze naar en praat ze met een stem aan de andere kant van de lijn die er niet is. De kracht van de kinderlijke fantasie. Het lijkt net echt.
Ik geef toe: de momenten met de kleinkinderen zijn (meestal) dankbaarheidshoogdagen. Maar ook op een doorsnee dag is de vluchtige kus van mijn vrouw bij het ontwaken iets waar ik 's avonds met dankbaarheid aan terug denk.
Om mij er aan deze waardevolle oefening te herinneren heb ik op mijn nachtkastje een klein geschenkdoosje met strik gezet.
Natuurlijk zijn er van die dagen waarop de dankbaarheidsmomenten ondergesneeuwd worden door tegenslag, pech of verdriet. Toch heb ik geleerd dat, als ik blijf graven en zoeken, met de moed van een Sint-Bernard hond, er onder de sneeuw altijd iets te vinden is waar ik dankbaar voor ben. Al was het maar het feit dat ik nog de helderheid van geest heb om bewust te zoeken. Want met de verdoofde Alzheimerblik van mijn moeder is zelfs dat zoeken niet meer mogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten