woensdag 11 november 2020

Langs de podia van Nowland


Nu de externe wereld ons minder beleving aanreikt is dit misschien een unieke kans om weer verbinding te maken met onze rijke, altijd veranderende innerlijke belevingswereld? 

 

Meditatie is mijn ‘boomstammetje’ waarin ik mij laat glijden, soms langs steile hellingen en soms in akelige dieptes, maar meestal glij ik met een kinderlijke blik vol dankbaarheid en verwondering voorbij de verschillende ‘podia’ in mijn eindeloze Nowland. 

 

Ik begin met het gewaarzijn hoe mijn lichaam bij het uitzetten van mijn borstkas en het rijzen van mijn buik zich laaft aan alweer een versie lading zuurstof, die in mijn longen vriendschap sluit met mijn bloedcellen, die in ruil hun vervuilde lading afgeven, die mijn longen dan weer zachtjes uitstoten, wat ik voel in mijn dalende buik en borstkas en in de warme luchtstroom langs mijn keel en door mijn neus….

 

Hoe  mijn onvermoeibare hart die zuurstofrijke bloedcellen van mijn voorkamer naar mijn kamer pompt, zeventig slagen per minuut, duizenden liters per dag,  om hun voedende reis aan te vatten door de kilometerslange bloedsomloop: van het stevig stuwen  door de brede slagaders tot de het geruisloos bevloeien van de haarvaatjes, van de kruin van mijn hoofd tot het puntje van mijn kleine teen… In elke vezel ervaar ik de tintelende stroom van voedende, helende energie. 

 

En dat is nog maar één van de honderden (misschien wel duizenden) ‘podia’ op mijn Nowland festival. Er zijn nog maag, lever, nieren, galblaas, lymfeklieren, schildklier, spieren, botten, nagels, haren… die eveneens verbluffende acts opvoeren, om nog te zwijgen van de verhalen, kleuren, emoties, beelden, woorden die zich afspelen op de psychedelische 'main stage' van mijn brein. 

 

Ik maak verbinding met en ga op in het NU, het unieke creatieve moment waarin dit alles zich afspeelt, opnieuw en opnieuw, of ik er nu aandacht aan geef of niet. Hoeveel keer heb ik die ‘beleving’ van mijn levend lichaam niet gemist omdat ik totaal opgeslorpt werd door de belevingen die ik zoek in de buitenwereld, als een rusteloze hond die snuffelend van boom naar boom holt ?

 

Als je denkt dat er in deze Corona tijden niets te beleven valt: think again.