Je hebt het fout als je denkt “Van Vooren gaat de culinaire
toer op en treedt in de voetsporen van Jeroen Meus en Pascal Naessens.” Hoewel,
aan de kijk- en verkoopcijfers van deze beide CKO’s (Chief Kitchen Officers) te
zien zou ik dat misschien beter wel doen. De Belg is nu eenmaal meer geïnteresseerd
in zijn maag dan in zijn brein. Toch
gaat dit stukje over “mind food”. De SLA waarover ik het hierna wil hebben heeft
te maken met drie poorten om je geest weg te halen uit het eindeloze gepieker
en om contact te maken met het hier en nu.
Björn haalde de inspiratie voor zijn inleidend praatje bij
de start van onze stiltedag (door Björn’s zoontje ooit plastisch omschreven als
de Nikskedoendag) bij Eckhart Tolle, auteur van de wereldwijde bestseller: De
kracht van het Nu.
S = stilte, L=lichaam, A = acceptatie
Ik kan uit eigen ervaring -na een hele dag oefenen- getuigen
dat -bij mij althans- het proces bijna vanzelf verliep, waardoor ik zowel
tijdens de zitmeditatie als de stapmeditatie in een soort heerlijke flow vertoefde.
Bijna alle stilte broeders en –zusters verklaarden bij de
start dat ze –net als ik- zonder specifieke verwachtingen naar Damme gekomen
waren, behalve veel nieuwsgierigheid naar wat er zich vandaag zou laten zien. De SLA heeft daarbij geholpen.
Het Lichaam als
eerste poort
“Als je ogen gesloten zijn: hoe weet jij dan waar je
rechterhand nu is?” was de openingsvraag.
Eenvoudig: omdat je je hand kan voelen; misschien rust hij op je schoot en voel je dat contact, de warmte, je voelt je vingers (je kan ze desnoods wat bewegen), je voelt de ruimte in je handpalm, het contact met de lucht eromheen. Maar je kan je ook bewust worden van de binnenkant van je hand: hoe elke vinger -tot in je vingertopjes toe- bevloeid wordt met zuurstofrijk bloed, een stroom van vibrerende levensenergie.
Eenvoudig: omdat je je hand kan voelen; misschien rust hij op je schoot en voel je dat contact, de warmte, je voelt je vingers (je kan ze desnoods wat bewegen), je voelt de ruimte in je handpalm, het contact met de lucht eromheen. Maar je kan je ook bewust worden van de binnenkant van je hand: hoe elke vinger -tot in je vingertopjes toe- bevloeid wordt met zuurstofrijk bloed, een stroom van vibrerende levensenergie.
Die oefening kan je uitbreiden naar je linkerhand en alle
andere ledematen: van je voeten over je benen, je buik, je borst, je armen en
je hoofd: overal zijn er triljoenen intelligente cellen actief, de
wonderbaarlijke manifestatie van het leven. Als jij je zo bewust bent van je lichaam, valt
de denkende geest als vanzelf stil en ben je één met de vibrerende levensenergie.
De stilte als tweede
poort
Zo glijd je bijna vanzelf binnen in het immense veld van de
stilte. Je bent je niet alleen bewust van de stilte in de omgeving (de
Stiltehoeve is nu eenmaal een db-arme plek) maar ook en vooral van de stille in
je lichaam en je geest. Ook daar neemt het aantal db’s af. (De db’s in mijn
geest noem ik de denkbubbels.) Ik voelde hoe ik opgenomen werd in-, ja af en toe
zelfs verzwolgen werd door, de stilte. De stilte is een geduldige ruimte die alles draagt: van
het koeren van de bosduiven tot het ronken van het overvliegend vliegtuig.
Acceptatie als derde
poort
En dan volgt de acceptatie: het aanvaarden van wat er nu is,
van wat je nu ervaart. Niet noodzakelijk het leuk vinden of ermee akkoord gaan,
maar wel erkennen hoe het is, zonder verzet of oordeel. Want natuurlijk liet
mijn denkende geest af en toe zijn kop zien boven het SLA-veld. (Zoals bij het
bedenken van het SLA-acroniem zelf). Soms werd mijn aandacht zelfs helemaal gekaapt.
Maar ook dat kon ik accepteren.
Tijdens de stapmeditatie voelde ik, tussen het denken door,
vooral hoe mijn lichaam schoorvoetend schreed door de stilte, hoe elk
loopbaantje voor mij leeg was. Ik voelde hoe mijn voeten, mijn benen, mijn
romp, mijn hoofd, samen solidair door de leegte en de stilte gleden. Geen enkel
lichaamsdeel bleef alleen achter in de SLA.
