Ik geloof in de kracht van het geven

Elke dag kan ik zoveel geven :

waardering

erkenning

een glimlach

mijn aandacht

....

Another day in Paradise

Dat was mijn antwoord op de vraag van Björn hoe de Stiltedag voor mij geweest was. Ik weet dat dit pretentieus kan klinken, maar wat ik er echt wil mee zeggen is dat er ruimte en rust was, hoewel mijn fantasierijke geest me regelmatig overviel met “creativity attacks”. Zo is mijn denkende geest nu eenmaal: altijd op zoek naar een nieuw idee, een bijzondere invalshoek.

Parelende geest

Ik vergelijk mijn denkende geest vaak met een glas parelende champagne (of Cava, als je prijsbewuster koopt.) De parels komen uit het niets en verdwijnen in het niets. Daar heb ik geen enkele controle over. Het is de modus waarmee ik naar die bubbels kijk die het verschil maakt. Elke bubbel volgen van bij het begin tot het einde is een onmogelijke taak. Net zo min als ik sommige bubbels kan tegenhouden. Elke bubbel beoordelen op zijn grootte, vorm of snelheid is eveneens een onmogelijke en dus zinloze taak. Door het glas voldoende ver van mijn ogen te houden zie ik een stroom aan bubbels, met daaromheen veel meer bubbelloze ruimte.

Björn had als thema het “zelf” gekozen. Aandacht hebben voor de vele “zelfjes” die zich ongevraagd manifesteren. En het besef dat er geen über Zelf is. Door met openhartige, milde aandacht te kijken word ik me bewust van de ruime bühne van het bewustzijn waarop de zelfjes (lijkt op elfjes) hun rolletje spelen.

Scenarioschrijvers

Ik noem die zelfjes mijn scenarioschrijvers. Ik ben er inmiddels achter (na 63 jaar studeren aan de School of Life, zonder ook maar 1 dag te spijbelen) dat iedere mens scenarioschrijver is in bijberoep.

Ik maak van mijn scenarioschrijvers figuurtjes, met een naam en een foto. Zo is er Speedy Gonzales, mijn ongeduldig zelfje dat zich opwindt als de zaken niet snel genoeg vooruit gaan, als de auto voor mij aan de verkeerslichten enkele seconden te lang aarzelt als het licht op groen springt. Of mijn Paul McCartney zelfje dat “please, please me” zingt omdat het overtuigd is dat het pas gelukkig kan zijn als iedereen hem lief vindt.

Tijdens de afgelopen stiltedag was vooral mijn Einstein zelfje bijzonder actief: mijn nieuwsgierige geest die onophoudelijk zoekt naar nieuwe inzichten en grotere verbanden.

De wijsheid van mijn lichaam

Zo werd ik mij sterk bewust van de wonderbaarlijke rijkdom van mijn ademhaling. De tastbare wijsheid van mijn lichaam  dat weet wanneer het weer moet beginnen met inademen, hoe lang het moet inademen om dan na een kantelpunt de verse lucht niet krampachtig vast te houden, maar weer los te laten. Stel je voor dat mijn  lichaam zich zou gedragen als mijn denkende geest, die vaak denkt in termen van “niet genoeg” (niet goed genoeg, niet rijk genoeg, niet succesvol genoeg…) Dan zou mijn lichaam blijven inademen tot mijn longen barsten of zou het minstens de ingeademde lucht vasthouden en opeisen als een “verworven recht” (I, me, mine).

Ik las ergens dat Paul Ekman, de grote expert in de studie van emoties via de gelaatsuitdrukking, aanvankelijk zijn twijfels had bij de mindfulness oefeningen, tot hij besefte dat net het leren observeren van een basale lichaamsfunctie als de ademhaling, waar je verder nauwelijks invloed op hebt, je traint om ook het komen en gaan van je emoties, waar je evenmin invloed op hebt, te observeren zonder er meteen door meegesleurd te worden.

De Metanoia haven

Ik zag die dag 17 zeer verschillende mensen waarvan de meesten mekaar enkel oppervlakkig kennen, maar die alvast één zaak gemeen hebben: de discipline en de intentie om in stilte en respect voor mekaar te kijken naar hun binnenkant. Om even niet tijdelijk weg te vluchten in het doen, het plannen, het oplossen, het discussiëren.

Ik zag het beeld van 17 zeilbootjes die een dag lang in stilte liggen dobberen in de rust en de veiligheid van de Metanoia haven. Sommigen om de averij aan hun boot te repareren, anderen om oog in oog te staan met de vele zelfjes die zich (soms als verstekelingen die men nu pas ontdekt) in het ruim ophouden, anderen om de schijnbaar vertrouwde boot nog beter te leren kennen.

Om vijf uur verlieten we allen de Metanoia haven met bolle zeilen en met de intentie om de rust mee te dragen en te delen met de anderen die we zullen ontmoeten op de stormachtige Oceaan daarbuiten.